ΑΠΟΥΣΙΕΣ

Αυγερινού Μαυριώτη

Έσπασε το στήθος της μοναξιάς
σαν ένα ρόδι στο κατώφλι της υπεροψίας
και σκόρπησα τις ώρες μου
στις πολύβουες πολιτείες της γης .

Φεύγω και ξανάρχομαι πάλι
κι εσύ ένα όνομα αμετάθετο
σαν ένας γκρεμός που σκοτώνει
τους γλάρους των επιθυμιών .

Ήθελα πολύ να σ αγγίξω
μα ξεμάκραινες
όπως τ όνειρο στον τρίτο ύπνο ,
καταμεσής στη θύελλα
γλάρου φτερούγα αζύγωτη .
Παιχνίδιζες με τους αφρούς
των κρίνων
αθέλητη εμβολή
στην ασίγαστη ροή των πόθων
άγνωμη του έρωτα παρθένα .

Λιποτάκτησε τ αστέρι σου
κι έμεινες γυμνή
στο σκοτάδι με τις επιθυμίες
να λογχίζουν το πεπρωμένο σου
κι ένα όνομα που υπερασπίζεται τα χρόνια μας .

Σε πήρανε ένα ανυποψίαστο πρωινό.
Άφησα να σε πάρουν
και δεν ήξερα κατά που
γυρίζει ο πόνος .

Θλιμμένη μου έγνοια
που να σ ακουμπήσω ,
αγριοπερίστερο
της απέραντης μοναξιάς