Translate

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

ΠΑΤΑΡΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ

Στείλετε στο leonidasorf@gmail.com ένα κομμάτι από κάθε νέα έκδοση σας και θα το αναρτώ .

Παρασκευή 29 Απριλίου 2011

Χαϊκού Χάρης Μελιτάς

Η Εκποίηση του Ενεστώτος

Πωλείται χρόνος
πλήρους απαξίωσης.
Κάτω του κόστους.

Ο Άλλος
Γύρισα σπίτι
να βρω τον εαυτό μου.
Δεν με γνώρισε.

Κόκκινη Κλωστή
Ράβω στο νου μου
μια φορεσιά του κόσμου.
Να τον αλλάξω.
Από  το diasporic literature spot             
 

Τετάρτη 27 Απριλίου 2011

«ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΑΝΑΠΝΟΗΣ» Ποίηση του Αντρέα Τσιάκου

Νέα ποιητική συλλογή του


Με τίτλο«ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΑΝΑΠΝΟΗΣ» ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΧΑΡΑΜΑΔΑ

Τα σχέδια καθώς και το εξώφυλλο του βιβλίου έχει σχεδιάσει ο Κυριάκος Μακρής


Δείγμα γραφής από το βιβλίο «ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΑΝΑΠΝΟΗΣ»:




Aπ’ το πουθενά πλησιάζει, συστήνεται σαν πόνος και ενοικιάζει το καλύτερο δωμάτιο του εγκεφάλου μου, -σκόνη είναι παγιδευμένη στη γωνία, κύκνος και θάνατος αργός, έχει τη γεύση κάποιου γλυκού, μη με ρωτάς τι γλυκό, έχω ξεχάσει αυτή την αίσθηση, λειτουργώ μόνο με το συναίσθημα-, αφήνει προκαταβολή δυο νοίκια μπροστά, δεν έχει οικογένεια μόνο μια τσάντα αλλαξιές για τα σαββατοκύριακα, φορά μαύρα κάτι θα πενθεί νομίζω δεν είμαι σίγουρος, κρατά στα χέρια του ρίζες, μια γλάστρα πλαστική και ένα ξύλινο παράθυρο δίχως τζάμια, δεν μιλά, ωραία λέω, ήσυχος φαίνεται, του δίνω τα κλειδιά, τον ξανακοιτώ, κάποιον μου θυμίζει, δεν βαριέσαι λέω, λάθος θα κάνω, αποκλείεται να ’ναι αυτός που πιστεύω, παίρνει τα κλειδιά λίγο βιαστικά, ανοίγει την πόρτα, πριν μπει στο δωμάτιο τον ακούω να ψιθυρίζει, κάτι σαν τραγούδι έμοιαζε, σκέφτηκα τι είδους πόνος είναι αυτός που τραγουδά, αλλά πάλι το τραγούδι είναι κι αυτό ένας πόνος , ένα μοναχικό παιχνίδι στην τράπουλα του χρόνου, το τραγούδι απαλύνει τον πόνο, στην έσχατη περίπτωση σε συμφιλιώνει με τον πόνο, για δες τώρα μήπως θέλει να γίνουμε φίλοι και μου το λέει έτσι γιατί ντρέπεται, αλλά θα τρελαθώ, πόνος και να ντρέπεται δεν υπάρχει, κάνω μια κίνηση να του μιλήσω, γυρίζει σαν να κατάλαβε τι σκεφτόμουνα και μου λέει:

- « …ο έρωτας είμαι…»!



Ο Αντρέας Τσιάκος γεννήθηκε το 1979 στο Άργος.

Έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή : «ΠΟΣΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΧΩΡΑΕΙ Ο ΣΑΚΟΣ;» το 2007 από τις εκδόσεις ΧΑΡΑΜΑΔΑ





Ιστότοποι παραπομπής:



Αντρέας Τσιάκος : http://tsiakos.blogspot.com/

Εκδόσεις Χαραμάδα : http://www.haramada.com/

Κυριάκος Μακρής : http://kyriakosmakris.wordpress.com/


Τρίτη 26 Απριλίου 2011

ΑΝ [ ΩΝ ] ΥΜΑ

Η πρώτη Ποιητική συλλογή της Μαρίας Θεοφυλάκου
 
Από τις Εκδώσεις  ΔΩΔΩΝΗ
                              Αθήνα  2010
ΑΝΤΙΓΡΑΦΩ με χαρά μου από το   http://logotexnikesanafores.blogspot.com/2011/03/blog-post_09.html  και αναρτώ  στο Πατάρι Λογοτεχνών ένα μέρος της δουλειάς της !


Μαρία Θεοφιλάκου - Ποιητική συλλογή ΑΝΩΝΥΜΑ


Τα παρακάτω ποιήματα είναι από την ποιητική συλλογή της Μαρίας Θεοφιλάκου: Ανώνυμα.  Πρόκειται για μια νέα φωνή με εξαιρετική γραφή, ευαισθησία και ταλέντο. Ευχαριστώ τη Μαρία για την αποστολή της ποιητικής της συλλογής.


Δύσκολες ανατολές

Ανασαίνουμε νύχτα
ελεύθεροι, γιατί είναι μοναξιά
σε κάθε μας τυφλό βήμα,
τρεκλίζον
Κλείνουν τα θέατρα
Θεριεύουν οι σκιές
Οι αλήθειες αλαλάζουν στα βουνά
και πεινασμένες κατεβαίνουν προς την πόλη

Ανασαίνουμε νύχτα
Σφικτά ταμπουρωμένα σώματα
μα είμαστε πιο πάνω από τις σάρκες·
κείνες δεν είναι παρά μια αφορμή
Τα αγρίμια ας κοπιάσουν,
μας γνωρίζουν
Στα πόδια μας εμπρός
θε να κουρνιάσουν

Ελεύθεροι, γιατ’ είναι μοναξιά
από τη διαλεχτή
που αρνείται τις κρυψώνες
και σκίζει των αυλών τα δηλητηριασμένα ρόδα,
έτσι εισπνέουμε τη νύχτα
πηκτή στο λάρυγγα
 στο χνώτο όμως ρημάδι
και βγάζουμε το πρώτο φως


Η Πόρτα

Με το πρώτο σκοτάδι που θα πέσει
θα ονειρευτώ μια πόρτα δίχως τοίχους
κι απ’ όπου θέλω εγώ θα την περάσω
ενώ ένα μάτι αγριεμένο θα κοιτάζει

Ξύλο γδαρμένο,
το χρώμα σε σημεία ξεφτισμένο,
θε να βαστά αυτή τους δρόμους όλους
και πίσω της κι εμπρός της

Καιρό άμα σηκώσει
πάνω της το κορμί μου θα γαντζώσω
τόσο που σα μαρμάρινο να μοιάζει
να μη γνωρίζω αν έφτασα ή αν αρχίζω

Με το πρώτο σκοτάδι που θα πέσει
και πριν οι τοίχοι να υψωθούν προλάβουν
 θα ονειρευτώ μια πόρτα μες στο δρόμο
που αλλιώς θα 'πρεπε μόνη να αλλάξω



Σελήνη

Τις Κυριακές μου εδώ και το ταλάντεμα διστάζει
εμπρός στην παγερή μαχαίρα της σελήνης
Κόσμος με βήματα ελαφρά διαβαίνει,
μα είν’ ένα πέλαγο κουτσό, δίχως ακτή, που μένει

Να ’ναι το φως του απόβραδου
κάποιο σημείο ζοφερό που μ’ αποδοκιμάζει
Ή κάποια ωδή στην αμεροληψία του
για τα έργα μου, που διόλου δεν το μέλλουν

Νύχτες ασπρόμαυρες ζυγώνουν στα σκαλιά μου
Κι εγώ σαν τρίξει φονικά ο σύρτης
θα ξέρω πριν τις δω στο ημίφως
αδέρφια ότι είν’ των πλουμιστών φαιδρών

Πως ό,τι ήταν έρχεται και ό,τι είναι μισεύει
Όπως αργόσυρτα σημαίνουν οι καμπάνες
Στην χάση του έναστρου και των ανθρώπων
Στο γιόμα εδώ του ετερόφωτου

  
Ο ξένος

Μοιράστηκα μαζί σου μια σιωπή
που 'χε ακουμπήσει στα χείλη του γκρεμού
σ’ ένα άδροσο λίκνο
προτού να γεννηθούν οι λόγοι,
ούτε σωστά ούτε παράδοξα,
σα μια φυγή να μας περίμενε εκεί
Ξέχωρα και τους δυο,
χαμένους
Κι όμως μαζί

Εσύ δεν τρόμαξες εμπρός στ’ άγνωρο βλέμμα,
και δε φοβήθηκα βουβά να σε κοιτάξω
σα μια φυγή να μας περίμενε εκεί
 πιο κάτω όπου βουλιάζανε τα στερεότυπά τους
 λέξεις, αβρότητες
οι τόσες στριγκλιχτές μιλιές
που αρθρώνονται κι ορθώνεται
η μαύρη τρύπα της ψυχής

Εγώ κι εσύ σιωπήσαμε
όπως σηκώνει άγκυρες το πλοίο που σαλπάρει
όπως ψυχραίνονται οι ταξιδευτές
το χάραμα που αρχινούν το όργωμα των τόπων
 Κατά πώς να 'ταν φυσικό ανάμεσά μας

Μοιράστηκα μαζί σου τη σιωπή
 που 'χε περάσει από φεγγάρια ποθητά,
χείλια απόρθητα,
κι έφερνε γνώση κι ιστορίες μύριες,
μια υποψία συμβατού
και μια ντροπή των όσων κουβαλούσε
 Κι όμως δεν έφυγε κανείς

Είναι που πήγαμε βουβοί προς τη φυγή μας,
 εγώ κι εσύ,
και δεν καλύψαμε τα μάτια,
γι’ αυτό μπορώ και περπατώ γοργά τον κόσμο όλο,
μ’ ένα τριαντάφυλλο κλειστό,
με μια πατρίδα

Βικτώρια
 Δεν έχει τέλμα να βουτήξω το ψωμί μου
Ούτε και τέρμα ν’ αποθέσω τα μπαγκάζια μου
Όλο τ’ αδράζω από τη σκόνη κι αυτά ξανακυλάνε
Μέρα τη μέρα σε σταθμούς που όλο τρέχουν
μοιάζω να είμαι εγώ σταματημένη,
ονειροπόλα καρτερώντας μια αποβάθρα
Κι εσύ αν είσαι φίλος
κάνε τα μάτια σου πως καθαρίζεις
Όποιος κι αν φεύγει από τους δυο,
αν φεύγει,
είμαστε μόνοι.

Μαρία Θεοφιλάκου (σύντομο βιογραφικό)
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1983.
Σπούδασε Μάρκετινγκ και Επιχειρησιακή Έρευνα στην ΑΣΟΕΕ. Συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στην Οικονομική επιστήμη, στο ίδιο πανεπιστήμιο. Το 2010 εκδόθηκε από τις εκδόσεις Δωδώνη η πρώτη της ποιητική συλλογή, με τίτλο "ΑΝ[ΩΝ]ΥΜΑ".