Βάτος φλεγομένη ….
Ο ήλιος πάνω και ο δρόμος ξετυλίγοντας το κουβάρι
αφήνοντας τη σάρκα τρυφερή από μέσα και τα εξανθήματα στο πρόσωπο , στα χέρια , να μπλαβίαζουν θυμωμένα .
Η έρημος γύρω , γιουρούσια , να εισβάλει πάλι και πάλι κι εσύ εκβάλλοντας φθόγγον οξύν , ακούοντας μέσα σου τη φωνή υπακούοντας , βάζοντας το σώμα , για να μη θολώσει το νερό και ακινητήσει , υπερασπίζοντας εκείνο το δάσος με τις φοινικές , ο, τι σου απόμεινε .
Άννα ως πότε ; Τούτος ο κόσμος φτιάχτηκε σε μιαν ανακωχή και έχει στα σπλάχνα του την φωτιά και το θειάφι από την αρχή .
Εσύ γιατί ; Δεν τον λυπάσαι ; Βάτος καιομένη …. Ο δρόμος που διάλεξες ήταν σκληρός ,η φωνή που σε καλούσε από τον λόφο θυμωμένη , έμοιαζε βροντή κι ο τόπος γύρω καμένος σα να πέρασε πυρκαγιά .
Μιχάλης Δελησάββας
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου