"ΜΑΙΝΑΔΕΣ" μιά προσέγγιση στο έργο.

Επαμ. Γ Μπαλούμη «Μαινάδες»
Μια προσέγγιση από εμένα .

Με την γραφίδα σου πινέλο και την γνώση σου παλέτα ζωγραφίζονται στον καμβά της ψυχής του αναγνώστη ολοζώντανα κομμάτια , εκφραστικά του μύθου και της παράδοσης μας .
Με υπόκρουση ένα αυγινό τραγούδι-μοιρολόι αναδύεται το πλέξιμο του μύθου με την παράδοση και η εικονογραφική - ή μάλλον κινηματογραφική – ανάπλαση του θέματος αποτελούν τα ιδιαίτερα δυνατά χαρακτηριστικά του στοιχεία .
Ο Δραγάτης σου (Προμηθέας , Χριστός και Διόνυσος ) μεταδίνει την γνώση στον άνθρωπο και ας διαβλέπει στο τέλος του δρόμου την μοναξιά του (στο σταυρό και στον Καύκασο) .
Οι αναγωγές ή παραπομπές από τον μύθο στο ευαγγέλιο και την παράδοση συχνές λανθάνουσες μα ηθελημένες διευρύνουν και δυναμώνουν το μήνυμα.
Χαρακτηριστική η παρουσίαση της μορφής του Δραγάτη : τριανταπεντάχρονος περίπου «ξανθός με περισσότερο γένι στο σαγόνι, σχεδόν ιερατικός. Γαλανά μάτια δυνατά … Πλάσμα απόκοσμο
γεμάτο γοητεία πρωτόγονη και επιβολή … »
Αυτός είναι ο Δραγάτης που στο πρόσωπο του ευρηματικά μορφοποιούνται ο Χριστός ο Διόνυσος και ο Πάνας.
Ο λαός που « εύκολα αποζητά τους Τυράννους του» παραπλανημένος ακολουθεί τους Φαρισαίους (τους τσιφούτηδες) και μοιάζει έτοιμος να τον απαρνηθεί . Τότε ο Δραγάτης αρχίζει την προσωπική του αντίσταση :
Αρνείται να κουβαλήσει το ξόανο του Μπάρμπα-Διονύση και το κουβάλημα το αναθέτουν σε ένα ξωμάχο .
Οι αναγωγές και οι άδηλες παραπομπές στον Χριστό δεν τελειώνουν εδώ . Ο σύντροφος-μαθητής ο ψαράς , ο γέρο Πέτρος, παίρνει τα διδάγματα και μεταδίδει την διδαχή στον περίγυρο του ΄ όμως ο δάσκαλος ζητά άλλα : «Μυστρί ποιος θα πιάσει και σφυρί για να χτίσει το όνειρο ;»
Όπως κορυφώνεται το δράμα και οι μαινάδες ανηφορίζουν φουρεμένες την πλαγιά του αμπελώνα ο Δραγάτης αποφεύγει την μεγάλη αμαρτία , ευτυχώς δεν αρνείται , ανταποκρίνεται στο κάλεσμα της «Μαγδαληνής του» και μέσα από το δυνατό τους σμίξιμο ολοκληρώνεται καταξιωμένος και στο ¨παρακάτι¨ σώζεται.
Τέλος ο σπαραγμένος από τις μαινάδες άνθρωπος με το καλάμι στο χέρι το πληγιασμένο σώμα και το ματωμένο ιμάτιο δημιουργεί άλλους δυνατούς συνειρμούς και οδηγεί τον αναγνώστη να αποζητά τον από μηχανής Θεό . Αυτός εμφανίζεται με την μορφή των ανθρώπων από το ψαροχώρι που αποσόβησαν τελικά την θυσία μα και εμπόδισαν , προς ώρας , την θέωση.
Το ξεκίνημα του έργου από ένα ποιο δυνατό σημείο του , από τις ανερχόμενες μαινάδες παραδείγματος χάριν , θα κεντούσε περισσότερο το ενδιαφέρον του θεατή από την αρχή και θα μπορούσε να γίνει κινηματογραφική επιτυχία.
Λ. Ορφανουδάκης .