ΤΟ ΒΕΛΟΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ (ποιήματα του Αυγερινού Μαυριώτη)

Αυγερινός Μαυριώτης

 

ΤΟ ΒΕΛΟΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

 

 

Ο ΧΡΟΝΟΣ

 

                                                                                        

                                                                                         “Τούτο γαρ εστί χρόνος, αριθμός

                                                                                           κινήσεως κατά το πρότερον και

                                                                                           ύστερον”.

                                                                                                                Αριστοτέλης

 

Ζεις! 'Εχεις την αναπνοή σου να πλανιέται χαμένη

Στου στήθους σου την απεραντοσύνη

Παλεύεις με το χρόνο

Ποιό χρόνο που σαν μια  άυλη σαίτα  δεν ξέρεις

Αν έρχεται ή φεύγει*.

 

Ο χρόνος που δεν έχει πόδια πάτησε τις ανθισμένες

Μαργαρίτες

Αυτός που δεν έχει δρεπάνι θέρισε τα σπαρτά μας.

 

Κι εμείς μπροστά σε σφραγιστές λειψανοθήκες

Απο πλατίνα και χρυσό

Ξορκίζουμε την μελλοντική μας ανυπαρξία. 

                                                                       *Iλια Πριγκοζιν Το βέλος του χρόνου. Θεωρία

 

 

 

 

1

 

ΗΛΙΟΣ – ΓΗ

 

Καίγεται ο ήλιος στη φωτιά του.

Το μεροκάματο συλλογάται που θα μείνει απλήρωτο

   ο εργάτης.

Η γη του απλώνει στην πολύχρωμη ποδιά της την αξόδευτη

   πραμάτεια

Σιγουρεμένη για το κέρδος

Παρά να βλέπει φευγάτους ίσκιους, άδειους σταθμούς

   που δεν σφυρίζουν.

Το χάραμα ονειρεύεται να βλέπει τον Απόλλωνα

Ν' αστείζεται με τις ξυπνητές μαργαρίτες

Αστέρια ανάστατα να σβήνουν στο χρυσό ουρανό

Παίζοντας το τελευταίο παιχνίδι της ύπαρξης.

 

 

2

 

ΕΠΙΔΡΟΜΗ

 

Το γυμνό τελάρο δέχεται μ'ανακούφιση

τα επίδοξα χρώματα

Το άγραφο χαρτί τον πειθαρχειμένο λόγο

Το μεγάλο δέντρο τον αδιάφθορο κεραυνό

Το γυμνό στήθος του ποδηλάτη το θάνατο.

 

Ο ήχος της λέξης ανεβάζει τον πυρετό του τρόμου

Η κατάσταση δεν ελέγχεται.

 

Ανάμεσα στα δυο γεγονότα που απέχουν ελάχιστα

   χρονικά

Η λέξη “επιδρομή” σαν  ένα πύρινο σπαθί

Ακυρώνει κάθε πιθανότητα άρθρωσης.

Ο κεραυνός είναι μια αιφνίδια επιδρομή

Που προηγείται του ξαφνιάσματος.

 

Η αλήθεια είναι το αφώτιστο του ψεύδους

'Οταν φωτιστεί το ψεύδος

Λάμπει το σφριγηλό σώμα της αλήθειας

Το φως επιτίθεται στο σκοτάδι

Αποθώντας τον συμβιβαστικό εναγκαλισμό.

 

Η λέξη ξαφνιάζει τη μεταμφιεσμένη αλήθεια

Σπάζοντας το μυστικό κώδικα ανάμεσα στο μύθο

    και την ιστοριά

Αποκαλύπτεται η επιμελημένη απόκρυψη.

Ξυπνάει τ' όνειρο που διανυκτερεύει στον προθάλαμο

    του αράγιστου ύπνου

Ανατρέπει την “καθεστηκυία τάξη”.

 

Οι όμηροι διαπρέπουν ως ερμηνευτές ονείρων

Πριν ξοδευτούν στις αυλές της σατραπείας.

 

 

 

3

 

Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΩΝ ΘΕΩΝ

 

                                                                                               

                                                                                      “Φοβερόν το εμπεσίν  εις χείρας

                                                                                                         θεού ζώντος”.

                                                                                                     Απ. Παύλος (Προς Εβραίους Ι, 31)

 

Άγνωστο πότε συνέβησαν τούτα τα συγκλονιστικά γεγονότα

Ούτε αν ο μύθος ψευτίζει με τ'αντίδωρα της Πανδώρας.

Ωστόσο οι θεοί πάνω στο θυμό τους εφευρίσκουν τις πιο

     απίθανες μορφές τιμωρίας

Τό' χουν οι θεοί μας αυτό

Η παντοδυναμία τους καμιά φορά καταντάει ασυδοσία

Κι όταν νιώσουν πως τους ξεφεύγει η εξουσία

Εκδικούνται σκληρά καταστρέφοντας τα δημιουργήματα

     που με τόση σοφία εποίησαν

Αλλά πάντα τ'απομεινάρια της καταστροφής γίνονται ο σπόρος

      μιας λανθάνουσας ανάστασης ή επανάστασης.

 

Το σκοτάδι είναι ο εικονικός θάλαμος όπου χειμάζει

      η ελπίδα των αδυνάτων.

Τώρα που ο Προμηθέας βρέθηκε καρφωμένος στ' άγρια βράχια

      του Καυκάσου

Φως φανάρι  Παρανόμησε αψηφώντας την εντολή των θεών

Και ποιό  ήταν το αποτέλεσμα

Οι άνθρωποι να γίνουν απο ζώα άνθρωποι, κατ' άλλους ημίθεοι

Κι αυτός με φρικτές ωδύνες να ξαναγεννά κάθε φορά

      το σπαραγμένό του συκώτι, να τρέφεται ο αετός του.

 

Όταν οι θεοί φοβούνται τον άνθρωπο ανατρέπεται η “τάξη”

      ακυρώνεται ο ηθικός νόμος

Και τα  “κάτεργα” αρχίζουν να κωπηλατούν στα πέλαγα της

      απελπισίας.

 

 

 

 

 

4

 

 

H ΦΩΤΙΑ

 

Ποιός πήγε στ' αργαστήρι του Ήφαιστου

Ως κλέφτης ασύληπτος

Να πάρει τη φωτιά που άφησε ο Προμηθέας?

 

Του γύφτου η αποκοτιά του ποιητή το θάρρεμα

Και η προσφυγιά η ανοιχτομάτα

Την είδε σκόρπια στα πεδία των μαχών

Να παίζει με το θάνατο παιχνίδια

Στα  ματωμένα στήθια των λαών.

 

Περπατήσαμε ξένοιαστα στο σκιερό δάσος

και η φωτιά το αφάνισε

Αναζητήσαμε τα σπίτια μας

Και ο χρόνος τα ρήμαξε

Βρήκαμε ξύλα και πέτρες

Στάχτες σκορπισμένα στο χώμα.

 

Πού είναι η χλόη να κρύψει τον όλεθρο

Να σβήσει την ασκήμια

Πού είναι η θεολογία να κατασιγάσει τα πάθη.

 

Το προμελετημένο έγκλημα

Άλωσε την ατείχιστη πολιτεία των βρεφών.

 

Μακριά απο το νερό

Πιο δυνατή η φωτιά πιο αχόρταγη η φλόγα

Ενα ψηλό μέτωπο καθαγιάζει την απληστία.

 

 

 

5

 

ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΜΗΘΕΑ

 

Απ' το γαλάζιο κύμα ως τη λευκή οργή της θάλασσας

Εκτείνεται η απέραντη γαλήνη της σιωπής

Το ταξίδι που συντροφεύουν οι άσπροι γλάροι

Δεν τελειώνει στο πρώτο λιμάνι

Αν οι φύλακες λύσουν τις αλυσίδες στον Κεράτιο

Συνεχίζεται στη Μαύρη θάλασσα.

 

Παντού στις ακτές σπασμένοι καθρέφτες

Με νύξεις αρχαίων ειδώλων

Προγονικές μνήμες σκαλισμένες στο λείο στήθος

Των γκρίζων βράχων

Κραυγές απο το χθες

Βασανίζονται στην πυκνή καταχνιά του μυθικού Πόντου.

 

Και τ' άγριο βογγητό του Προμηθέα που δεν είναι

Μεταμέλεια

Το ματωμένο βράχο ξεριζώνει.

Οι αλυσίδες  ο ήχος των μετάλλων των ηφαίστιων

Δεσμών

Και η φωτιά που δόθηκε απ'το χέρι του Τιτάνα

Να σπάσει την ανθρώπινη υποταγή

Στου σκότους την αυθαιρεσία

Το λάθος του ισόθεου Προμηθέα.

 

Το ταξίδι κατηφορίζει στο σκοτεινό βυθό του Πόντου

Το βαραίνει η οργή των θεών.

 

 

6

 

Η ΜΕΡΑ

 

Η μερα  είναι πιο σκληρή απο τη νύχτα

Βλέπει τα πράγματα με τα δικά της μάτια

Και η καρδιά της πειθαρχεί στο ''νόμιμο''.

 

Το σκοτάδι σιγουρεύει τη σύγχυση

Και η πληρωμή με νομίσματα κίβδηλα

(Παράνομα απο την αρχή)

Αποχτάει μια νομιμότητα απαράδεχτη στο τέλος.

 

Το απόρρητο δεν έχει πέραση όταν έχει μονάσει

Στη σκηνή του παρελθόντος.

 

 

 

 

7

 

ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ

 

Ι

 

Τί έκρυψε η γης και τί άφησε να χαίρονται

τα μάτια μας,

Πέρα απο τη βουλιμία  των άλλων αισθήσεων.

 

Σκάβοντας ανακαλύπτουμε την αρχή της γνώσης

Ό,τι αναζητούμε είναι το άγνωστο που στην αρχή

ήταν γνωστό.

Η κύρια πηγή της γνώσης ο σκοτεινός γρίφος

Που πιλατεύει η επιστήμη της αρχαιολογίας

Αυθαιρετώντας πάνω στην απωλεσθείσα μνήμη.

 

ΙΙ

 

Η σκόνη! Πώς να τη δέσεις σε σταθερό συμπαγές είδωλο

Ώστε να γίνει ο αξιόπιστος μάρτυρας της θεατρικής

παράστασης που κράτησε όσο το άθροισμα των θεατρίνων

Που έπαιξαν τη ζωή.

 

Η σκόνη είναι το περίβλημα των ευρημάτων των ανασκαφών,

είναι το χάδι που άφησε το ανθρώπινο χέρι

πάνω στη χαμένη σάρκα.

Το φιλί που σφράγισε τον  έρωτα του ζευγαριού

στην αποθέωση της δημιουργίας.

Η αίσθηση που αφήνει πίσω το φευγαλέο στροβίλισμα

της απειροελάχιστης ύλης.

Η αρχή και το τέλος

Η συσπείρωση και η διάλυση

Ο τεμαχισμός είναι η συνέχεια του θανάτου της  ύλης.

 

ΙΙΙ

 

Αυθαιρετώντας

Ονομάζουμε προγόνους κρανία και κόκαλα

Που σεβάστηκε ο χρόνος

Νικώντας πρόσκαιρα τη φθορά.

Φωτίζοντας τις σκοτεινές γωνιές του τάφου

Αποκαλύπτεται ο νευρίκος βηματισμός του χρόνου

Πάνω στις στάχτες που άφησε η φωτιά χωνεύοντας

σάρκες και κόκαλα.

 

Η στάχτη είναι η πηγή της γνώσης του τάφου

Η στάχτη είναι η κατιούσα ανάσταση

Η στάχτη είναι η περγαμηνή της δυναστείας της φωτιάς.

Όταν ανοίξει ο τάφος ακυρώνεται ο χρόνος

Η ζωή αρχίζει απο το Άλφα.

 

8

 

 

Μέσα απο τη στάχτη

Ακούς το τραγούδι της Άλμας.

 

 

 

9

 

 

Η ΕΠΟΠΟΙΙΑ ΤΗΣ ΦΘΟΡΑΣ

                                                                                         

 

Η φωτιά πάνω στη στάχτη σημαίνει θάνατο

Η φωτιά κάτω απο τη στάχτη σημαίνει ζωή

Απο τη φλόγα ως τη στάχτη γράφεται η εποποιία της φθοράς.

Η αρτιμέλεια είναι ένα κερί που λειώνει γέρνοντας

Ανάμεσα στις επιδιορθώσεις και τους ακροτηριασμούς.

 

Η γλυκιά νάρκη του ύπνου κάτω απ' τα λευκά σεντόνια

κολπώνει το χρόνο

Η ανάμνηση δεν επιρεάζει το χρόνο που εποικεί στο βάθος

ενός μαυσωλείου

Ακινητεί αλλά δεν καταστρέφεται.

Ίσως γιατί δεν υπάρχει στην πραγματικότητα

Ο χρόνος είμαστε εμείς.

 

 

 

 

10

 

ΡΕΜΒΗ

 

Η νυχτερινή μαγεία των άστρων

Σπρώχνει στην προσφιλή διάθεση της ρέμβης

Η ρέμβη είναι το λίκνο της απραξίας.

Η αστόχαστη περιπλάνηση στις συστοιχίες των άστρων

Οδηγεί στην απογείωση της φαντασίας.

 

Στη δίνη των άστρων ελλοχεύει

Η πιθανή ανατροπή του σύμπαντος.

 

 

 

 

11

 

 

 

ΤΟ ΠΕΤΡΙΝΟ ΔΑΣΟΣ

 

Το δάσος είναι μια άγονη μουσιακή πολιτεία

Απο πέτρινες σιλλουέτες ακίνητες στο χρόνο

Μακριά απο τη φωτιά που προσπερνά αδιάφορα.

Τα δέντρα που δεν είναι δέντρα με φωλιές και πουλιά

Δεν έχουν φωνή μήτε χέρια να βγάζουν το καπέλο

Στον άνεμο που τα χαιρετά

Και σε κάθε απόπειρα υπόκλισης στο ηλιοβασίλεμμα

Σπάζουν με κρότο τα ισχία τους.

 

 

 

 

12

 

ΤΟ ΠΑΡΟΝ

 

Δήμιοι με φράκο κυκλοφορούν στις δεξιώσεις

Πεζολογώντας αμφίβολους άθλους σε θολές εποχές.

Παρείσακτοι είναι οι νόμιμοι αιρετικοί

Πόσο χαλάρωσε η συνείδηση του ανθρώπου!

Να στέκει αμήχανος στην παντοδυναμία του άτυπου

Και η χειραγώγηση μια πράξη ανοίκεια.

 

Ξάφνου γέμισε η αίθουσα με οπαδούς της τάδε ομάδας

Γέμισε ρόπαλα και χοντρές αλυσίδες

Στα δάχτυλα σιδερένιες γροθιές διψασμένες για αίμα.

Η μουσική δεν έχει νόημα αυτό το βράδυ

Ο κόσμος κάνει να ξεχάσει το παρόν.

 

 

 

 

 

13

 

 

Η ΣΥΝΤΕΛΕΙΑ

 

Ο χρόνος λύνει τις έγκλειστες ημερομηνίες

Αδειάζουν τα καλεντάρια

Κι ο φτωχός Καζαμίας στα τρυφερά γόνατα

Των κοριτσιών

Δεν προφητεύει.

 

Οι γιορτές δραπετεύουν

Σιωπαίνουν τα σήμαντρα, καταργείται ο εσπερινός

Και το δειλινό σβήνει τη μέρα

Γκρεμίζοντας τ' ουρανού τα δοκάρια.

 

Κηδεύονται οι εξάρσεις.

 

Οι αμέτρητοι αστερίσκοι

Ερεθίζουν την αίσθηση της όρασης

Όταν γράφουν στο σκοτεινό ουρανό

Τις γραφικές επικύψεις της συντέλειας.

 

 

 

 

 

14

 

 

ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ

 

  ''Παρά τοις μύσταις ο όφις

  υπήρξε πάντοτε το σύμβολο

  της λογικής και της φρονήσεως''.

                                                                                              Μ. Ελλην. Εγκυκλοπαίδεια

                                                                                              (Τόμος 19, σελ.296)

 

Κι ας μην ξεχνούμε το βεβαιωμένο παιχνίδι της φωτιάς

Όπως ο Προμηθέας τό' παιξε με τους θεούς σε χρόνια μυθικά.

Παραδομένοι στη δροσιά της σκιάς των δέντρων ανατέμνουμε

το σώμα της ευδαιμονίας

Με το αιχμηρό νυστέρι της αμφιβολίας ματώνοντας τις ώρες

που μας συντροφεύουν

Αλλά χωρίς τη θέρμη της φωτιάς ποιός θά' νιωθε την παρουσία

της δροσιάς.      

 

Τα πράσινα φύλλα τραγουδώντας υφαίνουν το δίχτυ της σκιάς

των δέντρων

θυμίζοντας την ύπαρξη της δυναστείας της χλωροφύλλης.

Των ερπετών η προτίμηση είναι το χάδι του ήλιου στις ώρες

της απόλυτης κυριαρχίας του.

 

Όταν ακούμπησα το μάγουλό μου στα μαρμάρινα σκαλιά του αρχαίου

ναού της Αρτέμιδας στις Σάρδεις

Ένιωσα τη ζωογόνο δύναμη του ήλιου και τη σοφία του φιδιού.

 

 

 

 

15

 

 

 

H ΠΡΑΞΗ ΤΗΣ ΑΦΑΙΡΕΣΗΣ

 

Σκάβοντας στο ορυχείο των στοχασμών

Αποκαλύπτουμε το μετάλλευμα των αμφιβολιών

Το θαμπό πρίσμα του κρυστάλλου δεν αναλύει το φως

Με αποτέλεσμα να στερούμαστε τα χρώματα της ίριδας

που ωραιοποιούν τη φύση.

 

Μετρούμε τη ζωή με το φως και το σκοτάδι με τη μέρα

και τη νύχτα

Εμπεδώνοντας την πράξη της αφαίρεσης που σημαίνει

απο το λίγο έως το μηδέν.

Έτσι έρχεται ο θάνατος ανεπαίσθητα

Μετρώντας με τον αλύγιστο πήχυ των ημερών

Την απόσταση που τον χωρίζει απο τη ζωή.

 

Η αφαίρεση είναι η πιο θλιβερή πράξη

Η αφαίρεση είναι η αναπαράσταση της φθοράς.

 

Ωστόσο είναι απαραίτητη όταν το σάπιο απειλεί το γερό

Όταν το παλιό εμποδίζει το νέο.

 

 

 

 

16

 

ΕΘΝΙΚΗ ΓΙΟΡΤΗ

 

Καθώς οι μέρες διαβαίνουν άβουλες στο φευγαλέο

άρμα της ανάμνησης

Σιγούν οι σάλπιγγες τα  εμβατήρια κι ο ενθουσιασμός

Πέφτει αναίσθητος στις υγρές πλάκες του Οκτώβρη

Μαραίνονται τα  πολύχρωμα λάβαρα στους άχυμους ιστούς

Όπως τα φθινοπωρινά φύλλα στους γέρικους μίσχους

Κι ο χρόνος ανεπιθύμητος μάρτυρας παλινδρομεί

Ανάμεσα στη γέννηση και το θάνατο

Ανάμεσα στο παιδί και το γέρο

Ανάμεσα στη χαρά και τη λύπη

Και δεν ξέρεις όταν σου χαμογελά για ποιόν λυπάται.

 

Το πάτερο που καβάλησε ο καιρός

Σβήνει την ιστορία μας στη σήψη και την υγρασία

Της νύχτας.

 

 

 

 

 

17

 

 

ΤΑΞΙΔΙ  ΑΤΑΞΙΔΕΥΤΟ

 

Σέρνομαι πεινασμένος

Στις κατώτερες τάξεις των σιτιζόμενων του Δήμου.

Δέντρο που υλοτομήθηκε νωρίς

Με μια πλώρη στην κορφή κι ένα λευκό πανί

Να ταξιδεύω ανέλπιδα

Ναύτης και καπετάνιος μοναχός

Στις μακρισμένες θάλασσες του τροπικού

Με παπαγάλους πράσινους σε βαρετά κλουβιά

Και βόες, τυφώνες οργισμένους ν' αγκαλιάζουν

Άγρια τα μελιχρά  του κέδρινα κατάρτια.

 

Ψίθυροι κατακόρυφοι τα κύματα

Ερεθίζουν την καχυποψία μου

Στην ιδρωμένη γενναιότητα των ναυτών

Δεν ελπίζω την ανέλκυση του ναυαγίου μου.

 

Τα ρουμπινιά μάτια του ωκεανού

Με κοιτάζουν αχόρταγα.

 

 

 

 

18

 

 

ΕΓΩ ΠΟΥ ΒΛΕΠΩ

 

Εγώ που βλέπω ή προσπαθώ να βλέπω

Τα πράγματα και τα συμβαίνοντα

Καθώς μεγαλώνουν

Στην θερμοκοιτίδα των γεγονότων

Μακριά απο τον εαυτό μου

Ουδετεροτρόπως

Σ' ένα ιστορικό διάκενο σχοινοβασίας

Και γι αυτό μπορώ να κλαίω αμερόληπτα

Δέχομαι τον αφορισμό των ματιών

Των υποζύγιων της κραταιάς συναλλαγής.

 

 

 

 

19

 

FLASH BACK

 

Έσκισα το σκοτεινό πέπλο της λήθης

με το κοφτερό λεπίδι του νου.

Εκεί ήταν άνθρωποι που φωτίστηκαν με μιας

και η ζωή τους ανοίχτηκε διάπλατα

όπως η τράπουλα στο πράσινο τραπέζι

της χαρτοπαιξίας.

 

Τότε φανερώθηκαν τα έργα τους όλα

καταλεπτώς

και τα κρίματα όλα που τους βάραιναν

και η μεταμέλεια  σαν ένα περίστροφο

που σκοτώνει το παρελθόν

καπνίζοντας στα βελούδινα χέρια

του ιεροκύρηκα.

 

Ήταν άντρες και γυναίκες,

όπως το άσπρο και το μαύρο εναλλάξ

στη σκακιέρα.

Ήταν μεταπράτες, ζωέμποροι, ταμπάκοι

που καπάρωναν το δέρμα το ζώντανών,

και ψήστες και πυροτεχνουργοί.

Ήταν πολιτικοί

και τρομοκράτες αμετανόητοι με γάντια

μιας χρήσης.

Σ' ένα λευκό κύκλο απο ''νέον''

που δεν κουράζει τα μάτια.

 

 

 

 

 

20

 

 

TA ΣΑΠΙΟΚΑΡΑΒΑ

 

Ι

 

Ανεβάζοντας μ'  ένα χοντρό σχοινί

Το σπασμένο κατάρτι

Οι ναύτες

Ξέρουν πως ο πνιγμένος σύντροφος

Δεν θα μιλήσει

Γέρασε στις ανοιχτές θάλασσες

Ψάχνοντας τη φωνή του.

 

ΙΙ

 

 

Στυμμένες λεμονόκουπες στον αφρό

Μ' άχερα και σκόνες

Καραβοσάνιδα σαν άδεια  καύκαλα

Χελώνας ξασπρισμένα

Σκεπάζουν τη μικρή αποβάθρα

Συντροφιά με καίκια γέρικα.

 

Ο ποντικός κι ο σκύλος

(Κάπου λείπει ένας κρίκος

Απο την αλυσίδα του αιώνιου μίσους),

Μπαινοβγαίνοντας στα σαπιοκάραβα

Καπετανεύοντας

Μισοτελειωμένα ταξίδια.

 

Στο μενεξεδένιο δειλινό

Η παλινόρθωση της βασιλείας της παρακμής

Αναθαρρεύει

Όστρακα απο φαγωμένα μύδια

Κι άδεια  κουτιά απο μπύρες FIX

Στην τσακισμένη πλώρη

Πνιγμένα στ' αλατόνερα..

Ο ναύτης που μέθυσε το τελευταίο βράδυ

Κοιμήθηκε κάτω απ' τ' άστρα.

Το 'να πόδι στο κενό

Τ' άλλο αγγίζοντας τη σκουριά

Όλη τη νύχτα ταξίδευε στον Ινδικό

Κλοτσώντας τους σκύλους.

 

 

 

ΙΙΙ

 

Παιδί σαν ήμουν σκάλισα με το σουγιά

Στην καστανή του πεύκου

Φλούδα

Ένα μικρό καράβι

Το' ριξα στην ταραγμένη θάλασσα

Και μπήκα

Απο τότε ταξιδεύω ασταμάτητα.

 

 

 

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

 

 

1                    Ο χρόνος

2                    Ήλιος- Γη

3                    Επιδρομή

4                    Η εκδίκηση των Θεών

5                    Η φωτιά

6                    Το λάθος του Προμηθέα

7                    Η μέρα

8                    Αρχαιολογία

9                    Η εποποιία της φθοράς

10                Ρέμβη

11                Το πέτρινο δάσος

12                Το παρόν

13                Η συντέλεια

14                Το παιχνίδι της φωτιάς

15                Η πράξη της αφαίρεσης

16                Εθνική γιορτή

17                Ταξίδι αταξίδευτο

18                Εγώ που βλέπω

19                Flash back

20                Τα σαπιοκάραβα