Χρώματα σχήματα Νέα Ποιητική συλλογή Κώστας Χελμός 2009

Όταν κρυώνει

Όταν κρυώνει και κλαίει ένα παιδί
θαρρώ, πως κάτι γκρεμίζεται μέσα μου.
Σα να ξεκολλάει και να πέφτει στο κενό
μια πέτρα από τον Παρθενώνα μας.

Μαρτυρία

Κύριοι, μη με ζαλίζετε περισσότερο
με τις ίδιες στερεότυπες ερωτήσεις.
Το μόνο που ξέρω, είναι πως ο κύριος,
που κρατάει το μακρύκαννο όπλο
πότε – πότε το σηκώνει και σημαδεύει εμένα
και κάποιες φράσεις θαμπές που ακούστηκαν
μοιάζανε με σβηστά μικρά κηροπήγια
σε άγριο σκοτάδι κηδείας, Αυτά.
Και γράμματα γνωρίζω. Kι’ εσείς
μη νοθεύετε άλλο τους καιρούς
και μην εξοργίζετε περισσότερο τον κόσμο
λεηλατώντας τους ιερούς ναούς τους.

Ο ποιητής

Όταν η μάχη τελείωσε
Οι στρατιώτες έτρεξαν στο ποτάμι,
να πλύνουν τα χέρια τους, να ξεδιψάσουν.
Γράψανε γράμματα στους δικούς τους
κι’ όταν η νύχτα και πάλι
κρέμασε τα μαύρα της κρέπια,
με τα όπλα τους να καπνίζουν ακόμη
ξεκίνησαν, βέβαιοι, για νέους θριάμβους.
Πίσω τους έμεινε ο ποιητής. Μόνος του.
Μ’ ένα θαμπό φαναράκι, να μετράει νεκρούς.
Να φροντίζει τους πληγωμένους.
Μόνος του.

Το σχοινί της αυλής

Τούτο το σχοινί στην αυλή μας
δεν θέλω να το πειράξει κανένας.
Εδώ, άπλωνε η μητέρα την μπουγάδα της.
Εμείς απλώνουμε τις μνήμες,
την κουρασμένη ψυχή και τα ρούχα μας
που τα μούσκεψε ο φετινός χειμώνας.
Άσε, που τα βράδια κατεβαίνουν τα περιστέρια
να προσκυνήσουν στους μικρούς ναούς
που χρόνια τους έχτιζε η μητέρα
στα παιδικά μας στήθη. Και τότε
φουσκώνει μέσα μου η αγάπη
όπως ένας μεγάλος ποταμός.
Γκρεμίζει το φράγμα του σκότους
και σκεπάζει τον κόσμο με φως.