«Άψινθος» το νέο έργο του Μιχάλη Γκανά.

Άψινθος είναι το φοβερό αστέρι που αναφέρεται στην Αποκάλυψη του Ευαγγελιστού Ιωάννη, το οποίο πέφτει από τον ουρανό, δηλητηριάζει τα νερά και πεθαίνουν οι άνθρωποι επειδή «επικράνθησαν». Είναι και το φυτό Αψιθιά από το οποίο βγαίνει το Αψέντι, το ποτό των Καταραμένων Ποιητών, του Μποντλέρ και των άλλων.

«Άψινθος» (εκδ. Μελάνι, 2012) είναι και ο τίτλος του νέου έργου του Μιχάλη Γκανά. Μια ποιητική σύνθεση που έχει αφορμή την καταστροφή της φύσης, την αποξένωση των ανθρώπων, αλλά και την πρόσφατη μεγάλη οικονομική κρίση όπως την προσεγγίζει ένας ποιητής !!

Το μεγαλύτερο μέρος της συλλογής του είναι ένας διάλογος με τη φύση, όπως γίνεται και σε πολλά άλλα ποιήματά του. Όσα τραγικά συμβαίνουν στη φύση τον προβληματίζουν έντονα. Το λιώσιμο των πάγων, η ερήμωση σπάνιων φυσικών τοπίων,το πρόβλημα της πανίδας και της χλωρίδας. Άψινθος είναι το αρωματικό φυτό και από την άλλη πλευρά η φοβερή απειλή που έρχεται δειλά-δειλά με την πάροδο του χρόνου για την οποία ο άνθρωπος δεν είναι αμέτοχος ευθυνών.

Στην ποιητική σύνθεση περιλαμβάνονται αποσπάσματα από την Αποκάλυψη, δύο ποιήματα του Γιώργη Παυλόπουλου, που αναφέρουν πουλιά της ελληνικής φύσης που εξαφανίσθηκαν ή κινδυνεύουν άμεσα και ένα ποίημα του Μάθιου Άρνολντ, «Η παραλία του Ντόβερ», που μιλάει για την αγάπη.

Με τα 16 ποιήματα ο Μ. Γκανάς αντιλαμβάνεται και μεταδίδει την κυρίαρχη αίσθηση του φόβου που είναι βαθύτερος από υπαρξιακός, αρχέγονος και οδηγεί τον σύγχρονο άνθρωπο στην κατάθλιψη. Παράλληλα καταγγέλλει και τη μοναξιά των σημερινών κοινωνιών. Η «Άψινθος» δεν είναι μια ποιητική ή πολιτική διακήρυξη και στο σημείο αυτό ευρίσκεται η αξία της. Όσον αφορά τη γλώσσα, το ύφος και την αρχιτεκτονική, με τη χρίση στίχων του δημοτικού τραγουδιού, λέξεις του καθημερινού λόγου, εικόνες από την αμόλυντη φύση που συνοδεύονται από ποιητικές εικόνες, μας προτείνει έναν άλλο τρόπο δημόσιου λόγου, ο οποίος συνδέει το χθες με το σήμερα και το μέλλον, τις αιώνιες αξίες με την καθημερινή ζωή, την καταγγελία με την αισιοδοξία.

Στο δεύτερο μέρος των ποιημάτων, το προσωπικό, ο Μ. Γκανάς αναφέρεται στους νεκρούς και ζωντανούς φίλους του, για να μας υπενθυμίσει ότι μέσα στη λαίλαπα της καταστροφής υπάρχει η αγάπη και η παρηγοριά.

Πρέπει να τονιστεί ότι στο τελευταίο βιβλίο ο Μ. Γκανάς γράφει δημόσια ποίηση και όχι ιδιωτική. Το εγώ υποχωρεί, ανησυχεί και μας προβληματίζει σοβαρά για το ζητούμενο του καιρού και της ώρας. Ανησυχία μεγαλύτερη από τη βεβήλωση του πλανήτη Γη αλλά και του διαστήματος δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή.

Λουκάς Θεοχαρόπουλος

Ακολουθεί ένα ποίημα από τα δεκαέξι ποιήματα της συλλογής:

 

Ω αγέννητε γέροντα

εσύ με τα μακριά μαλλιά

με τα άκοπα νύχια

έρχεται μπόρα.

Τα πουλιά τρυπώνουν στα κλαργιά

εσύ με τα μεγάλα φρύδια.

Είμαι μυρμήγκι στην παλάμη σου

και τα μυρμήγκια έχουν φωλιά

εσύ με τα παγωμένα μουστάκια.

Φύλαξέ με

πάρε το φόβο

να περάσει η νύχτα

εσύ με τα κατηφένια γένια.

Αγέννητε γέροντα αιώνιο βρέφος.

 

Αποσπάσματα από το http://stigmalogou.blogspot.gr/2013/02/blog-post_25.html