Ο ΘΡΗΝΟΣ

ΑΝΤΩΝΗΣ Θ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

Από την ποιητική συλλογή του "Πληγές χωρίς αίμα", εκδ."Διογένης", Αθήνα 1992

Ο ΘΡΗΝΟΣ

Τώρα θρηνεί.

Κι άλλοτε έκλαψε πικρά. Μα πέρασε.

Υγρά τα μάτια της τα ένοιωθε συχνά,

σα κοριτσάκι ατίθασο,

σα κοπελούδα τρυφερή κι αδύναμη,

σα γυναίκα που ξέρει να πείθει.

Το κλάμα την ξέπλενε,

κάποιες φορές τη λέρωνε κιόλας.

Μ' αυτό ξεγελούσε και μ' αυτό μετάνοιωνε.

Πίσω του ξεδίπλωνε θαμπό το τοπίο της ζωής της,

φυτεύοντας στη νωτισμένη όψη του

σπόρους από σιτάρι και καναβούρι.

Το δάκρυ ξυπνούσε στα μάτια της καταιγίδες ωκεανών,

μα και τη γλύκα του γιαλού που νύσταξε νωρίς

και πάντα ένα μαντήλι να της μένει να κουνά

και μόνη της τα βράδυα να το σφίγγει νωτισμένο,

προσμένοντας το στροβίλισμα της καινούργιας μέρας

και της καινούργιας νύχτας το νανούρισμα.

Τώρα θρηνεί.

Απορεί με τη νύχτα που γλυστρά στο κλειστό δωμάτιο,

με τα έπιπλα που σιγά-σιγά αναλιγώνουν στο σκοτάδι,

με τη λαχτάρα που σκιρτά ακόμα μέσα της

για όλα και για τίποτα,

- όλο και λιγώτερο για όλα,

όλο και περισσότερο για τίποτα.