Ο Θανάσης Πάνου διάλεξε Ποιήματα του και Ποιητές .

Ο Θανάσης Πάνου διάλεξε Ποιήματα του και Ποιητές για εσάς .

1.                  του   Θανάση ΠΑΝΟΥ 

        

Ο ΡΟΖΟΣ   

Είχα κάποτε έναν ρόζο στο χέρι τόσο μεγάλο σαν άλλο δάχτυλο. Κι αυτός , φουσκωμένος κηφήνας με προέλευση άγνωστη ήξερε μόνο να διώχνει τις γυναίκες από το άγγιγμά μου. Κρύωνα κάθε πρωί που έπλενα το πρόσωπό μου , όχι από το νερό παρά για τα δόντια του που κάγχαζαν με γρατζουνιές στο δέρμα μου. Μια μέρα τον ξερίζωσα , ναι, με πόνο και κραυγές και αίμα ποτάμι, και σα μεγάλο δένδρο έπεσε ξεσχίζοντας την σάρκα , φίδι που μόλις βγήκε από το αυγό σφυρίζοντας για γάλα. Και ο ρόζος σχεδόν άγουρος καρπός στο πάτωμα μου φυτρώνει από τότε με υπομονή το σπίτι μου να δρέψει, το καύκαλο της πλάτης μου, στις ρίζες της οικείας μου. διαρκούσης της ζωής.

…

ΔΥΟ ΧΩΡΕΣ  ΕΝΤΟΣ

Και λένε οι γεροντότεροι , πως είναι μια χώρα εντός,

που τα παιδιά της δεν ψηλώνουν πια,

χλωμά πόρνα παιδιά , με διασταλτά ρουθούνια

και  με ανάσα που βρωμά κοπριά.

Ομοιόμορφα παιδιά, με αίμα θολό και κολασμένο

και με σβησμένους  κεραυνούς μες  τα μικρά τους σκέλη.

Μυριάδες τέτοια παιδιά κινούνται βασανιστικά εντός μου

σκέψεις ασυντέλεστες ,παιδιά ασύλληπτα , στην χώρα που με έπλασε,

κακοφορμισμένα άσχημα με  γιατρεμό κανένα.

Κι όταν  με πορφυρά φιλήματα και αγάπη τα μελίζω

με Αλαργινά χαμόγελα στα άγρια πρόσωπά τους

με σπρώχνουν στα κατάβαθα ,αγρίμια  σαλιάρικα δειλά ,

χωρίς ψυχή να κατοικούν στις σκοτεινές εντός  γωνίες.

Τι να τα θες,

είμαι παιδί  , και εγώ όπως  και εσύ ,

γεννήτορα δειλού  Λατίνου,

που  πελεκούσε την κάθε πορεία πονηρά,

λαξεύοντας το αύριο ,

τόσες φορές με αρμαθιές λαθών ,

κρίσεων νωθρών  και ακάθαρτων

και  επιδρομές αποβολών  στο σώμα της ιστορίας.

Και κάθε ίδιο λάξευμα πάνω στα παλούκια

συρρικνωμένους νέους Τειρεσίες γένναγε ,

παιδιά αγρίμια άνοα ,

που όλο τα μαύρα προμαντεύουν

και καρφωμένο με χτυπούν

πάνω στης χώρας  τα εντός ,

βαριά  αρχέγονα δοκάρια.

…

Και λένε οι γεροντότεροι,

πως είναι και μια άλλη χώρα εντός,

εν μέσω πλήθους και τιμητικής φρουράς

παιδιών γυμνών και αμόλυντων ,

ισάδελφη ποιητική πατρίδα ,

φως κάθε ερέβους με το δικό της

ΤΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ

…

Γνωριστήκαμε στα παιδικά μου όνειρα και περπατάμε ολόκληρη ζωή παρέα. Πολλές φορές με άγριες φωνές ανένδοτα τον δρόμο περισφίγγουν  Άλλοτε πάλι όταν φορώ σαν κοπελιά τα γιορτινά μου κοντανασαίνουν μέσα μου ποτίζοντας με δάκρυα την ρίζα της καρδιάς μου.    

 Κι όσο η ζωή κι αν προσπερνά τα τραύματα με ιαχές λογχεύουν τη ματιά μου, άγρια μαλλιά που ξετρυπώνουν σαν οχιές και με οικειότητα με αγκαλιάζουν. Κι όταν δεν νοιώθω το κορμί για να με ντύσουν, μόνα και γυμνά σαν ένα καπέλο μαύρο κι’ άραχνο  στέκουν απόμακρα απρόσωπα και ακέφαλα.  

 Κι όταν Στιγμές – στιγμές παραχωρώ την σκέψη μου κρύβονται περίτεχνα σπέρνοντας πικρά φιλιά και θεραπεύουν τις πληγές μου.

Όμοια  εχθρών μελανιές και φίλων

Σκουριασμένες σφαίρες,

Πίσσα και  μολύβι.

…

Η ΑΝΗΦΟΡΑ

Κάθε λογής ανηφόρα είναι πάντα η μία όψη, γιατί από τη ζωή προέρχεται και η ζωή κάθε άλλο παρά επίπεδη είναι. 

Όλοι μας εκστομίσαμε βογγητά και ύβρεις στη κάθε ανάβαση  μα πάντα η ανταλλαγή με τη κατηφόρα  αποζημιώνει  την προσμονή. 

Το κάθε ταξίδι προσμένει, άλλωστε, αυτή την ανταλλαγή.

 Η πιο διάσημη ανηφόρα είναι αυτή του έρωτα ,η πιο πολύπλοκη ανεξερεύνητη και  με την πιο ενδιαφέρουσα διαδρομή .

Για άλλους είναι  μια μόνιμη ανάβαση αυτή η διαδρομή  και για πολλούς μια  διαδρομή χωρίς ανηφόρα  με μόνιμη κατηφόρα κατευθείαν σε ανοιχτά σκέλια , χάνοντας την ελπίδα της κορυφής , που η κάθε ανάβαση κατακτά με ιδρώτα για να φτάσει ο ορειβάτης εντέλει, στην ποθητή κορύφωση.

…

Σερνόταν μέσα στους ήχους των χοίρων ,
πίσω από το παλιό σχολείο της πόλης,
εκεί που η νύχτα είναι ακόμη πιο θεόρατη.
Στο τέλος της ,                                                                                                                           ξάπλωσε καταγής  και  προσποιήθηκε πως ήταν νεκρή.
Τίποτα, κανένα αποτέλεσμα.
Μόνιμα γαντζωμένη στην κάθε ανάσα της η θλίψη,
δεν εγκατέλειπε τα γεμάτα με πολύχρωμα χάπια                                                                         σωθικά της.       

   Αύριο ,                                                                                                                                                μια σφαίρα στο κεφάλι   

ή ένας γκρεμός ίσως…

ΤΟ ΚΛΑΜΑ ΤΟΥ ΑΓΕΡΑ

Αλλόκοτος από ψηλά, όταν κλαίει ο αγέρας,

Βρέφος υπερβολικά ατάραχο, μάλλον ορφανό,

και κάτω στη γη οι άνθρωποι ,

υποκείμενοι σε ένα είδος ανάτασης,

πάνω στο δακρυσμένο της γης σώμα,

στα γόνατα πεσμένοι τον λατρεύουνε,

όπως της θάλασσας τα κύματα

τα ταξιδιάρικα παιδιά του,

όπως η φουρτουνιασμένη θάλασσα

που υπαγορεύει το δακρυσμένο του  παράπονο

με την πιο  άγρια μελωδία.

Και η Παρθένος,

περιστοιχισμένη από αγγέλους

που αενάως περιστρέφονται,

καλεί , τα πρόσωπά μας να σκουπίσει

με το νοτισμένο  μαντίλι  από τα δάκρυα του αγέρα,

ολάκεροι ένα  σώμα ,

μια αλληλουχία σημαδεμένη

από τη λύτρωση της γέννησης και της ζωής

και όταν τα δάκρυα του στερεύουν

και  από του θανάτου  την αποκαθήλωση .

2  .              της     ΛΟΥΚΙΑΣ  ΠΛΥΤΑ

ΠΝΕΥΜΑ

Σαν περπατήσεις την αυγή
στα άσπρα του Παρθενώνα μάτια
κρυμμένα αρχέτυπα θα ιδείς
όλου του κόσμου γράμματα, αριθμούς
μαλάματα κατάρτια.

Ανεμισμένα από δώδεκα
ολόχρυσα δόρατα Θεών
ολούθε να διαχέουν
από τα σπλάχνα του ήχου της σιωπής
σπέρμα πνεύματος ψυχής, γαλάζια.

Κάθε έθνος, κάθε φυλή, έχει τα υπέρ και τα κατά της.
Ουδέποτε όμως λαός όπως η Ελληνική φυλή προσέφερε στην ανθρωπότητα περισσότερα.
Η Παγκόσμια ανάπτυξη, σε όλους τους τομείς, βασίζεται στην γνώση που πρόσφεραν οι Έλληνες.
Η εκτίμηση ανά τον κόσμο και ανά τα Έθνη της προσφοράς του Ελληνικού Πνεύματος, οφείλει να είναι η απάντηση της επιλογής και διαδρομής που θα ακολουθήσει.
Η Παγκόσμια Ειρήνη ας εκφραστεί μέσα από την σπουδαία πράξη, επιστροφής των αρχαιοτήτων στην Ελλάδα.
Ο Παρθενώνας κρούει τα κύμβαλα ζητώντας την επιστροφή των κομματιών του.
Η Παγκόσμια Ειρήνη ας εκφραστεί με την επιστροφή στη βάση, όλων όσων της ανήκουν, ώστε να μπορεί να υπάρχει ανοδική συνέχεια στο ανθρώπινο είδος.
Η Παγκόσμια Ειρήνη χρειάζεται σταθερή απόφαση.
Ας επικρατήσει η ανώτερη οκτάβα της Ανθρώπινης υπόστασης, αποδεικνύοντας όλοι σε όλους, ότι είμαστε ικανοί να προσφέρουμε Δικαιοσύνη και Αλήθεια, έξω από κάθε εγωιστική συμπεριφορά.
Είναι καιρός η Ελλάδα και οι Έλληνες να πληρωθούν για την Παγκόσμια προσφορά τους.
(απόσπασμα από το προς έκδοση (σε λίγες ημέρες) βιβλίο μου, ΚΥΜΒΑΛΑ).

ΠΑΡΑΓΩΓΑ

Κάποτε, όταν μικρός περπατούσα
πάνω στα χώματα της γής
ξαπόστειλαν οι ιερείς
τρείς τρίαινες
και η ορφάνια σίγησε για μια στιγμή
από τα περίχωρα της ανθρώπινης ψυχής.

Ισα για να αντέξει λέξη προς λέξη
ζυγίζοντας το ανυπόφορο, να θυμηθεί
τι χρώμα έχει το ψωμί και η σάρκα αντιγύρισες
και έτσι με εσένα αντίβαρο στο μέσα μου
άνοιξα παρένθεση
νεοσύστατης αριθμητικής πράξης.

-Βαλτόχορτο αράδα συνοδοιπόρε
τρέχει στα κακοτράχαλα και έντεχνα μας καλεί
μα δείξε μου, απαίτησα
που γέρνει η πλάστιγγα
υπερασπιζόμενος το μίζερο μερδικό
απ’ αυτό που ακόμα μου ανήκει.

Όταν εσύ σιωπηλός με κοίταξες βαθύτερα
στις κόρες των ματιών μου
ζητώντας μονάχα θαλπωρή
και εγώ από ντροπή σκυφτός
ψάχνοντας στις άδειες τσέπες μου χωμένος
για πρώτη φορά αντίκρισα το βιός των πικραμένων.

Λουκία Πλυτά

ΙΔΕΕΣ

Έλα να πιάσεις το αλφάδι
του φλοίσβου
μήπως κι’ ακούσεις
την συλλαβή που δεν ειπώθηκε
μανταλωμένη καθώς έμεινε
από άγνωστη αιτία.
Έλα στου στοχασμού
το ερημοσπίτι, αργυρέ μου,
μήπως ακούσεις εκείνον
που γύρευε μουγγός
το χτύπημα της λύτρωσης
στην πόρτα του ανέμου.

Αναιμικό το φώς
και τρείς φορές το πρόσωπό σου
άγγιξε ο κόλαφος
κι όμως προσπέρασες.
Ίσως πρέπει να πάμε στα κατοπινά.
Μήπως ακούσεις
χωρίς τιμή
πως τίποτα δεν αξίζει μια ιδέα.

Λουκία Πλυτά

3.                       του ΤΑΚΗ ΜΙΧΟΠΟΥΛΟΥ

…

ΓΡΑΦΗ

…

Ξένα μητέρα, πεντάξενα

της αρμονίας εκείνης της πάμφωτης

των Ελλήνων τα έργα

στα αλώνια του Λούβρου

με δάκρυσαν

Μητέρα ζυμώστε

κάφτε τους φούρνους

με σκίνα και λιόκλαρα

Οι λιθαρένιες αυλές να μυρίσουν

κι οι ανήφοροι δρόμοι

Μητέρα ζυμώστε

ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ

 Ο λόγος Λιθαρένιο τσεκούρι

 Η πρωτόγονη γη

 Με σχεδίες και καλύβες 

Το αίμα του ψαριού στο καμάκι 

Η χαρά των παιδιών του ψαρά 

Δόξα που έδωσε πνεύμα στο χώμα 

Βοηθάτε να δώσουμε Χώμα στο πνεύμα

ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ ΤΗΣ ΔΙΑΝΟΗΣΗΣ 

Υποκριτές της διανόησης 

ξεφορτώνουν στη γη μου 

καθαρόαιμα άλογα ιπποδρόμων,

 ας πούμε, εγγλέζικων 

ελληνικές ντυμένα χλαμύδες

 και φωνάζουνε «να η Ελλάδα»! 

Τον αγριότραγο των βράχων της γης μου

 σκοτώνουνε υποκριτές της διανόησης 

και φωνάζουνε «για την Ελλάδα»! 

Την αρμονία της γης μου 

Σκοτώνουνε υποκριτές της διανόησης

ΠΡΑΓΑ ΑΣ ΠΟΥΜΕ 

Απόψε οι φοιτητές οι εργάτες, οι νοικοκυρές

 βγήκαν στους δρόμους με συνθήματα και υψωμένα χέρια

 ένας φαντάρος εκαρτέραγε το «πυρ»

 με χέρι στη σκανδάλη σταθερό

 και το ντουφέκι έτοιμο να σκάψει την καρδιά του