Δεν φοβούνται

Το  ίδιο  κατώφλι  δρασκελίζουν

κι’ αυτός  που  μπαίνει  κι’ αυτός  που  βγαίνει  από  το  σπίτι.

Έχουν  την  πόρτα  ανοιχτή  στον  άνεμο.

Δεν  κρυώνουν.  Τους  ντύνει  η  μοναξιά  των  ασκιτών.

Οι  αριθμοί  τους  όλοι  θετικοί  και  με  ρίζα.

Δεν  φοβούνται  τη  χρεοκοπία  και  χαμογελάνε.

Πριονίζουν  τον  κορμό  της  ηλικίας  και  χαμογελάνε.

Στηρίζουν  με  δεκανίκια  τα  όνειρα  και  πάλι  γελάνε.

Το  γέλιο  τους  βραδινή  ψιχάλα  κρυφής  υπόσχεσης.

Το  βλέμμα  τους  λοξό  προς  τον  φωτεινό  ορίζοντα.

Η  σκέψη  τους  σαν  το  βράδυ  που  ηρεμεί  το  κύμα

και  σαν  το  χέρι  που  γράφει  το  ποίημα.

Κώστας Χελμός