Για τον Κώστα Χελμό : Ο Θεοχάρης Παπαδόπουλος

 "Εμπόλεμη ζώνη"

Ο πόλεμος, ο έρωτας, και η φθορά του χρόνου είναι καταστάσεις, που πάντα απασχολούσαν την ανθρώπινη νόηση και γιʼ αυτό πολλοί ποιητές αντλούν τις εμπνεύσεις τους από αυτές. Όμως, τα έργα των περισσότερων σύγχρονων ποιητών, όταν θέλουν να περιγράψουν τέτοιες καταστάσεις, μιμούνται άλλους ποιητές, σε σημείο, που τα ποιήματα καταντούν μονότονα και συνηθισμένα. Λαμπρή εξαίρεση σε αυτή τη μονοτονία είναι το βιβλίο του Κώστα Χελμού: «Εμπόλεμη ζώνη». Πρόκειται για μια ποιητική συλλογή, που πραγματεύεται κοινωνικές καταστάσεις και προβληματισμούς με ένα ξεχωριστό δικό του τρόπο, που ελκύει τον αναγνώστη. Ποίηση λιτή, κατανοητή με έναν όμορφο εσωτερικό ρυθμό, που δίνει την κατάλληλη μουσικότητα στον ελεύθερο στίχο: «Ξαφνική νεροσυρμή από δάκρυα / και παρασέρνει στη θυμωμένη θάλασσα / όλες τις μέρες του καλοκαιριού. / Τον μυστικό κελαϊδισμό της εφηβείας / και το μικρό μου όνειρο, που σας ορκίζομαι, / χωρούσε στον ίσκιο μικρής μαργαρίτας… / Με γονάτισε απόψε η βροχή / και το βάρος της απέραντης θλίψης…» Χωρίς να θέλουμε, να παραγνωρίσουμε τα υπόλοιπα ποιήματα της συγκεκριμένης συλλογής, μπορούμε να πούμε ότι στα αντιπολεμικά του ποιήματα ο Κώστας Χελμός δίνει τον καλύτερο εαυτό του. Η ειρήνη έρχεται να επουλώσει τις πληγές, που άνοιξε ο πόλεμος και η ποίηση ανθίζει σαν λουλούδι: «Επιτέλους, τα όπλα έχουν σιγήσει / και κανένα σύρσιμο ερπετού / δεν ακούγεται στα ξεραμένα χόρτα. / Ούτε φοβισμένο φτεροκόπημα στο δάσος. / Τούτες τις ώρες, της απόλυτης ησυχίας, / τα ποιήματα κυκλοφορούν στους αγρούς / και μεταφέρουν στους ώμους των / το φως και τα λουλούδια της άνοιξης / μαζί και τη χαμένη Πανσέληνο. / Περπατήσαμε χιλιόμετρα λασπωμένο δρόμο / αφήνοντας πίσω μας με πόνο ψυχής / αμέτρητες κόκκινες παπαρούνες / μέχρι να φτάσουμε στο λόφο / με τις λευκές μαργαρίτες της ειρήνης…» Σε ορισμένα σημεία της ποιητικής συλλογής του Κώστα Χελμού «Εμπόλεμη ζώνη», παρατηρούμε μικρά ερωτικά ποιήματα, όπου με λίγους στίχους μας λένε πολλά: «Κοίτα πως έρχονται τα πράγματα. / Εκεί που ήτανε εγώ να σου μιλήσω, / κάθομαι τώρα και σʼ ακούω / και λες, ακριβώς, τα ίδια / που ήθελα από καιρό να σου τα πω.» Και αλλού: «Θα σπουδάσω την τέχνη του μάγου / να εξαφανίσω τον κόσμο από τα μάτια σου. / Ίσως τότε να με κοιτάξεις καλύτερα. / Ίσως τότε θα μπορέσω να τα διαβάσω…» Όπως, κάθε ποιητής έτσι και ο Κώστας Χελμός, δεν θα μπορούσε να παραλείψει τη δική του άποψη για την ποίηση και τους ποιητές: «Τόσοι ποιητές και μας δανείζουν τους στίχους. / Τόσοι στίχοι και δεν γεμίζουν την ερημιά μας. / Κάποιοι μάλιστα επιστρέφουν οργισμένοι / για να πάρουν εκδίκηση. Ξέρεις, κάποιες φορές, / είναι και οι στίχοι που εκδικούνται.» Σε άλλο σημείο της ποιητικής του συλλογής «Εμπόλεμη ζώνη» ο Κώστας Χελμός, περιγράφει τη μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου, για την οποία είναι υπεύθυνος ο ίδιος. «Με σύγχρονα υλικά αντοχής / έχτισε σιγά – σιγά τη μοναξιά του», γράφει ο Κώστας Χελμός, για να καταλήξει: «Πώς να του το πω, πως η ζωή, / είνʼ έξω από τα τείχη και τον περιμένει.» Θα κλείσουμε αυτό το μικρό ποιητικό ταξίδι στην ποιητική συλλογή του Κώστα Χελμού «Εμπόλεμη ζώνη» παραθέτοντας ακόμα ένα όμορφο ποίημα: Ίδια, σαν το μικρό παιδί, ζωγράφισα / χρωματιστό καράβι στο χαρτί. / Έγραψα στην πλώρη τʼ όνομά σου / και βράδυ το έριξα στη θάλασσα. / Μπήκα κι εγώ και άνοιξα πανιά. / Από τότε μαζί σου ταξιδεύω / χωρίς να λογαριάζω τον καιρό.»

Θεοχάρης Παπαδόπουλος
20-06-2012