Ποίημα της Χρύσας Βελησσαρίου

-Κυρία μου,

είναι μεγάλο το ρίσκο

να φοράς τον πόνο άλλων.

Το μόνο που μπορείς με σιγουριά 

να ενδύεσαι

είναι εκείνο το "ασήμαντο"

μαύρο πονάκι μέσα σου

που σε κάνει να αισθάνεσαι

τόσο ξεχωριστή.

Που σε έκανε να δεις 

πίσω απ' τη μύτη σου.

Που σε έκανε να έχεις

το δικό σου λυγμό.

Μόνο έτσι, παρακαλώ,

κατάλαβέ τον,

επίτρεψέ τον, 

συγ-χώρεσέ τον

τον πόνο των άλλων.

Αυτόν που πολλοί αδαείς

αποκάλεσαν αμαρτία.

Μάθε να τους αγαπάς

μέσα στην κόλασή τους.

-Δεν υπήρξε 

χρόνος για εμένα.

Μόνο στιγμές.

Στιγμή κι απόρριψη.

Στιγμή κι απόρριψη.

Αγάπη βαφτίστηκε μια 

μαχαιριά.

Μια μικρή ουλή

έχω να καμαρώνω.

Μια τεράστια κόλαση

να μέμφομαι.

Πώς τους άλλους

να συγχωρήσω;

Ζηλεύω.

Μόνο τα χείλη ακούμπησα

στο κρασί της έκστασης,

ίσα που να τo γευτώ.

Κι αυτοί μεθύσαν,

ρευτήκαν και ξέρασαν.

Μισώ

ό,τι μου δόθηκε μισό,

ό,τι με άφησε μισή, 

και φοβάμαι απέραντα πια

τ' ολόκληρο.

-Υπήρξε χρόνος.

Μα τον έψαξες εκεί που

δεν υπήρχε.

Υπήρχε αγάπη,

μα εσύ την ήθελες

ασορτί με τον πόθο σου.

Υπάρχει ολόκληρο,

μα εσύ το αρνείσαι.

Δεν υπάρχει 

κανένας 

να συγχωρήσεις,

πριν συγχωρήσεις

τον εαυτό σου...........................