ΔΥΤΙΚΟΤΕΡΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ (Βάνας Λυδάκη)

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ
 ΔΥΟΝΥΣΗΣ ΒΙΤΣΟΣ

ΔΥΤΙΚΟΤΕΡΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ  (της Βάνας Λυδάκη)

Το μυθιστόρημα Δυτικότερα της Λήθης είναι ένα βιβλίο για τη δοκιμασία της ψυχοθεραπείας και την γονιμοποιό δύναμη του έρωτα.

Για τους ανθρώπους που έδρασαν στα ηρωικά χρόνια του Δευτέρου Παγκοσμίου και του Εμφυλίου Πολέμου αλλά εξοντώθηκαν μέσα από τους μηχανισμούς που επικράτησαν στην μετέπειτα μακρόχρονη ειρήνη

Όταν ο ανοϊκός γερο-Στέφανος επιστρέφει στο σπίτι του γιού του τού Άρη, με τον οποίο έχει χρόνια να μιλήσει, η ζωή του τελευταίου ανατρέπεται.

Ο γνωστός συγγραφέας δεν μπορεί να γράψει πια, το αλκοόλ πρωτεύει τη ζωή του και η σκέψη του θανάτου γίνεται φιλική.

Αυτό τον οδηγεί στο ιατρείο της ψυχοθεραπεύτριας Αμέλειας Μουρούζη όπου αρχίζει η ενδοσκόπηση, η επαφή του καλλιτέχνη με τον άνθρωπο μέσα του.

Γιατί αυτοκτόνησε η μητέρα του;

 Μια μακριά διαδρομή προς το παρελθόν ξεκινά, το δικό του και του πατέρα του, του φοβερού συνταγματάρχη Στέφανου Μονιάκη, του Μινώταυρου που παγιδεύτηκε στον Λαβύρινθο του.

Θα συναντηθεί με τον Πέτρο Θάλλαρη, τον μαχητή του Δημοκρατικού Στρατού, που δεν διαπραγματεύεται τις αρχές του, αλλά αντίθετα τις υπερασπίζεται με το κορμί του, αν χρειαστεί...
Με τον Πέτρο, τον Π-εξά, που το σκέιτ τον προσγειώνει απότομα από το ανέφελο παιδικό σύμπαν στην κολλώδη καθημερινότητα.
Με τη Δανάη Κούζη, κόρη πολιτικών προσφύγων του Εμφυλίου, που αποφεύγει τις μεγάλες Ιδέες και Οράματα, ζει για το φευγαλέο, τον έρωτα κι έχει επιλέξει την Ιδιωτική της Οδό...

 

Κατοπτρικοί ήρωες, κατοπτρικές ζωές, κατοπτρικά τοποθετημένο το παρόν με το παρελθόν, σε ένα βιβλίο που μιλά για την αυτογνωσία και  την αφύπνιση του Νεοέλληνα απέναντι στο ιστορικό του παρελθόν.
Ωστόσο, το ερώτημα, αν η ανθρώπινη επίγνωση μπορεί να ανατρέψει το μοιραίο, αφήνεται στην κρίση του αναγνώστη.

ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ:  Η Βάνα Λυδάκη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1963, αποφοίτησε από την Ιατρική σχολή Αθηνών το 1987, ειδικεύτηκε στην Παιδιατρική Αιματολογία Ογκολογία και είναι Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Κρήτης.
Στο βιογραφικό της έχει πολλές δημοσιεύσεις σε ελληνικά και διεθνή επιστημονικά περιοδικά.
Ζει στο Ηράκλειο και εργάζεται στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο. Είναι παντρεμένη κι έχει τρία παιδιά.
Από το 2000 ανέπτυξε συγγραφική δραστηριότητα στην πεζογραφία.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ:
Θα ήταν ψέματα αν έλεγε κανείς ότι η Αμέλεια δεν είχε ξαφνιαστεί όταν πρωτοσυνάντησε τον Άρη. Τώρα όμως; Πώς είχε αλλάξει έτσι; Πού βρισκόταν εκείνος ο γλυκός, χαριτωμένος νεαρός; Ο μελαγχολικός συνεσταλμένος, ο ονειροπόλος νάρκισσος, που την είχε φέρει σε τόσο δύσκολη θέση τότε; Τι είχε απογίνει η τόση ενέργεια που κουβαλούσε; Πώς σπαταλήθηκε μέσα σε δεκαπέντε μόνο χρόνια; Πως είχε τόσο αλλάξει ο ψυχισμός του; Απέναντι της είχε έναν άντρα δύσθυμο, εσωστρεφή, καταθλιπτικό.

Η αλήθεια είναι ότι ο Άρης ήταν από παλιά ένα μυστήριο. Δεν είχε κατορθώσει να τον προσπελάσει. Ούτε «έπιασαν βαθιά». Δεν της έδωσε καμιά ευκαιρία για να τον βοηθήσει. Ο Άρης των εικοσιπέντε ήταν ένας μικρός κακομαθημένος Δον Ζουάν, ένας χαϊδεμένος των γυναικών. Τον θυμόταν βουτηγμένο διαρκώς σ’ ένα αλλεπάλληλο ερωτικό αλισβερίσι, που δεν προχωρούσε τελικά με καμία. Σχέσεις σύντομες, επιφανειακές, που τις χρησιμοποιούσε σαν διέξοδο για να «ξεπλένει» ανώδυνα τα προβλήματά του. Μέσα στον ίδιο μηχανισμό «ξεπλύματος της ζωής του», έπεσε θύμα και η πρώτη του προσπάθεια ψυχοθεραπείας. Ένας σφοδρός έρωτας την είχε πολιορκήσει τότε, ένας έρωτας δύσκολος στην αναχαίτισή του. Τουλάχιστον εκείνη είχε αποτύχει. Τι άραγε έκρυβε πίσω του;

Πρέπει να δουλέψεις μακριά από τα συναισθήματα του για σένα, να απομακρύνεσαι από το «εγώ κι εσύ», της είχε πει ο επόπτης της.

Εύκολο είναι; Δεν έχουν όλοι οι έρωτες την ίδια μορφή. Τον Άρη ήταν δύσκολο να τον χειραγωγήσει κανείς. Την είχε κυκλώσει ένα συναίσθημα που εφορμούσε πάνω της διαρκώς, καταστρατηγούσε τα πάντα, ένα συναίσθημα ευφάνταστο, ευρηματικό, εγωκεντρικό και παιγνιώδες. Μια ισχυρή κι επίμονη ερωτική ορμή, μια απίστευτη ζωτική ενέργεια έμοιαζε να είναι εγκλωβισμένη μέσα σ’ αυτόν το νεαρό κι αν κάτι στράβωνε θα γινόταν βόμβα, έτοιμη να εκραγεί πάνω της.

Δεν θα τα κατάφερνε μαζί του. Το γνώριζε από την πρώτη στιγμή που της δήλωσε τον έρωτά του. Ακόμα και τώρα, όταν έφερνε στο νου της τη σκηνή, αισθανόταν μια αναστάτωση. Γιατί κατάφερνε να την ταράζει τόσο; Ίσως γιατί ο Άρης από τότε, κι ας μη γνώριζε ότι θα γινόταν καλλιτέχνης, είχε αυτό το στοιχείο που χαρακτηρίζει τους καλλιτέχνες: το απόλυτο. Ο έρωτας του ήταν απόλυτος.

Ήταν ομολογουμένως μια επαγγελματική αποτυχία της ο Άρης. Και η αλήθεια ήταν ότι –οφείλει να το παραδεχτεί επιτέλους– είχε αρχίσει να την συγκινεί περισσότερο απ’ όσο έπρεπε. Να ξεπερνά τα όρια του επαγγελματικού. Να μπαίνει στη ζωή της. Να κάνει συγκρίσεις με τον Αλέκο. Τότε, που λίγο πριν τον γάμο τους, την είχαν πιάσει όλες της οι ανασφάλειες. Ο επόπτης τό ‘πιασε. «Αμέλεια, να τον παραπέμψεις αλλού. Το οφείλεις στον πελάτη σου». Και το έκανε.

[…]