Αγαπημένα ποιήματα των ίδιων των δημιουργών τους « Δύο ποιήματα του Αντώνη Θ. Παπαδόπουλου»

 

 

« Τα χειρόγραφα»

Εμβρόντητος κρατούσε τα χειρόγραφα που τού ‘δειξα
κι όχι για λάθη, κάποια πεζότητα των στίχων ίσως.
Πρόσεχε μόνο τα κόκκινα γράμματα,
συστήνοντάς μου αμήχανα κανονικό μελάνι.
Στάθηκε λίγο στην υγεία των ματιών,
στον κίνδυνο των κόκκινων γραμμάτων,
αν και το βλέπαμε κι οι δυο
πόσο κενά ηχούσαν τέτοια λόγια,
καθώς κρατούσε με δέος τα χειρόγραφα
και δάκρυζαν τα μάτια του θωρώντας με ωχρό,
σάμπως να τό ‘χε καταλάβει ξαφνικά
πως γράφεται η ποίηση.

 

Η ΠΕΤΡΑ

Μη μου μιλάς για τον πόλεμο

για τα πεινασμένα παιδιά,

για τα κορίτσια που τους έκλεψαν την ηδονή

και τα χωράφια που τους στέρησαν τον σπόρο.

Εγώ την ξέρω την παλιά ιστορία του Δευκαλίωνα

- θέλω να πω για τις πέτρες που έριξε

πάνω από τον ώμο του

μετά τη μεγάλη καταστροφή.

 

 Αυτές οι πέτρες είμαστε εμείς – θυμάσαι;

Βέβαια εμείς έχουμε κόκαλα,

έχουμε αίμα και σάρκα.

Όμως η πέτρα ήταν η πρώτη ύλη μας.

Έμεινε πάντοτε μέσα μας

σφηνωμένη στη σάρκα μας και στο μυαλό μας.

 

 (Αυτή η πέτρα πάντοτε με φόβιζε).

Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος