Translate

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

ΠΑΤΑΡΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ

Στείλετε στο leonidasorf@gmail.com ένα κομμάτι από κάθε νέα έκδοση σας και θα το αναρτώ .

Τετάρτη 27 Μαΐου 2015

Ποίημα της Χρύσας Βελησσαρίου




-Κυρία μου,
είναι μεγάλο το ρίσκο
να φοράς τον πόνο άλλων.
Το μόνο που μπορείς με σιγουριά 
να ενδύεσαι
είναι εκείνο το "ασήμαντο"
μαύρο πονάκι μέσα σου
που σε κάνει να αισθάνεσαι
τόσο ξεχωριστή.
Που σε έκανε να δεις 
πίσω απ' τη μύτη σου.
Που σε έκανε να έχεις
το δικό σου λυγμό.
Μόνο έτσι, παρακαλώ,
κατάλαβέ τον,
επίτρεψέ τον, 
συγ-χώρεσέ τον
τον πόνο των άλλων.
Αυτόν που πολλοί αδαείς
αποκάλεσαν αμαρτία.
Μάθε να τους αγαπάς
μέσα στην κόλασή τους.
-Δεν υπήρξε 
χρόνος για εμένα.
Μόνο στιγμές.
Στιγμή κι απόρριψη.
Στιγμή κι απόρριψη.
Αγάπη βαφτίστηκε μια 
μαχαιριά.
Μια μικρή ουλή
έχω να καμαρώνω.
Μια τεράστια κόλαση
να μέμφομαι.
Πώς τους άλλους
να συγχωρήσω;
Ζηλεύω.
Μόνο τα χείλη ακούμπησα
στο κρασί της έκστασης,
ίσα που να τo γευτώ.
Κι αυτοί μεθύσαν,
ρευτήκαν και ξέρασαν.
Μισώ
ό,τι μου δόθηκε μισό,
ό,τι με άφησε μισή, 
και φοβάμαι απέραντα πια
τ' ολόκληρο.
-Υπήρξε χρόνος.
Μα τον έψαξες εκεί που
δεν υπήρχε.
Υπήρχε αγάπη,
μα εσύ την ήθελες
ασορτί με τον πόθο σου.
Υπάρχει ολόκληρο,
μα εσύ το αρνείσαι.
Δεν υπάρχει 
κανένας 
να συγχωρήσεις,
πριν συγχωρήσεις

τον εαυτό σου...........................

Δευτέρα 25 Μαΐου 2015

Αυτοί που ΕΦΥΓΑΝ : Γιώργος ΟΡΦΑΝΟΥΔΑΚΗΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ (από τον Τηλέμαχο Ορφανουδάκη )




Αυτοί που ΕΦΥΓΑΝ 
Γιώργος ΟΡΦΑΝΟΥΔΑΚΗΣ 
ΔΑΣΚΑΛΟΣ



Ο επικήδειος του από τον Τηλέμαχο Ορφανουδάκη  

Μακαρία η οδός ην πορεύεις σήμερο στο δρόμο που ξεστράτισε η γελαστή ΖΩΗ. 
Ανέβαινες κατέβαινες στη Γαναδέ και σήμερο μεσοστρατίς απόμεινες για να την κάνεις Γολγοθά. 
Κι απάνω στο λιθόστρωτο το καλντερίμι για βήματα, απ’ τους κτύπους της καρδιάς αντίλαλοι ακούγονται αφού τα πόδια λύγισαν και γονατιστοί ανεβαίνουμε γιατί το βάρος του σταυρού σου δεν αντέχομε. 
Μικροί κι ανήμποροι Κυρηναίοι να δώσουμε βοήθεια δεν μπορούμε. Μας παραφόρτωσε το θέλημα σου Θεέ μου. Παρηγοριά μας πως το πνεύμα που παρέδωσες , αντάμα με το Άγιο Πνεύμα φτερουγίζει γιατί κι εκείνου ήτανε μ’ αγάπη καμωμένα τα φτερά του. 
Πλημμυρίδα στο κατευόδιο σου σήμερα εδώ απ’ τους ανθρώπους που σ’ αγάπησαν . Κι είναι τόσοι πολλοί γιατί είναι οι ίδιοι που σε γνώρισαν.
 Δάσκαλος ήσουνα με μαθητές. Ψάχνω να βρω διαφορές.
 Πίνακες μαύροι χωρίς γραφή. Μαύροι απόμειναν οι πίνακες χωρίς τσ’  αλήθειας τη γραφή, γιατί η λευκή αγνή αλήθεια μέσα στα χείλη σου τα σφραγισμένα χάθηκε. 
Άνοιξαν οι στέγες στα σχολεία που πέρασες για να φτάσει στα θεμέλια τους η ψυχή σου. Γιατί ήρθε και το σήμανε. Καμπάνας αναστάσιμης το κάλεσμα.
 Συγχώρα μας τα δάκρυα που τρέχουν αλλά οι μυλόπετρες του νου και της καρδιάς αλέθουν τους καρπούς που έσπειρες εσύ και θέλουν δάκρυα για να ζυμώσουν , της ανάμνησης σου τ’ αναστάσιμο ψωμί. 
Γεια σου ορδίνι τ’ αμπελιού και της ελιάς το τίναγμα. Γεια σου ιδρώτα απ’ το κόπο του καλού κι ανάσα απ’ τους κήπους του Σχολειού.
Λεπτές χορδές κι ευαίσθητες μας δόνησες απόψε. Κι ήχοι ουράνιοι φτάνουνε στ’ αυτιά μας βγαλμένα απ’ των αλωνιών το λίχνισμα και τ’ αμπελιών το θρόισμα απ’ των θρανίων τα τριξίματα και μαθητών σου σήμερα τα κλάματα κι ήρθανε όλα για ν’ αγγίξουν το δοξάρι του ΘΕΟΥ  !
Και νιώθουμε τις μελωδίες που ‘ρχονται μέσα απ’ τις λάμψεις που ξεπηδούσαν απ’ την ψυχή σου κι έκαναν το σκοτάδι μέρα και λουζόμαστε στον ήλιο μιας ζωής ευτυχισμένης. 
Κι ήρθε ο χαμός σου βαρύ νέφος και μας έκρυψε τον ήλιο.
Μακαρία η οδός, ήν πορεύεις σήμερον, έξω απ’ τη μαύρη άσφαλτο και την σκληρή την πέτρα. Στρωμένη απ’ τα φύλλα της αγάπης μας κι από τα δάκρυά μας ποτισμένη του δικού σου πνεύματος
 Ναοί αληθινοί. Πως ν’ αντέξουν κι αυτοί εις το χαμό σου. Η αναφορά κι ανηφόρα της ζωής σου στον ουρανό σ’ οδήγησε γιατί τα βήματά σου πάντα διάλεγαν τα ίδια τα σκαλοπάτια του Θεού. Με της ψυχής τα πέταλα το δρόμο σου στολίζομε. Μακάρια η οδός ην πορεύεις σήμερο. Φεύγεις και δεν μας μένει παρά η υπόλοιπη ζωή να σε αποζητά. Κι η σκέψη μας να σ’ αποχαιρετά. 
Γεια σου ΠΑΤΕΡΑ  !
Γεια σου ΔΑΣΚΑΛΕ !
Γεια σας , μια ζωής χαρούμενες στιγμές, κουρασμένες καμιά φορά και φοβισμένες. 
Γεια σας μέρες απλές κι ευτυχισμένες, που κουβαλούσατε δροσιά, ομορφιά κι αγνότητα. Ίδια μ’ αυτή που κουβαλούν τ’ άσπρα πεντακάθαρα νερά γιατί εσύ ήσουνα πηγή. 
Γεια σου σπασμένη απιδιά γέρικη ατρύγητη κουρμούλα, γιατί από σένα κι άλλα γλυκά σταφύλια περιμέναμε. 
Γεια σου θρανίο με τις γελαστές φωνές. 
Γεια σου μαυροπίνακα με τις απλές αγνές γραφές. Άγιες γραφές που στο σημερινό μακάριο δρόμο σου γίνονται χερουβείμ για να σε συνοδεύουν. 
Μορφή γαλήνια παιδική που είναι βαπτισμένη μέσα στα γέλια των παιδιών π’ ακούγονται στο σχόλασμα η μορφή σου .
Γέλια πρέπει ν’ ακούγονται και στο δικό σου σχόλασμα για να φυτρώσουνε φασκόμηλα της Γανάδες και της κορυφής Κουρμούλες. 
Κι ετσά να μην σου λείπει τίποτα από τα λίγα που ‘θελες. 
Γεια σου πατέρα ΔΑΣΚΑΛΕ !


Τηλέμαχος ΟΡΦΑΝΟΥΔΑΚΗΣ

Κυριακή 17 Μαΐου 2015

Αυτοί που ΕΦΥΓΑΝ :Γιώργος ΟΡΦΑΝΟΥΔΑΚΗΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ ( από τον Τηλέμαχο Ορφανουδάκη)


Γιώργος ΟΡΦΑΝΟΥΔΑΚΗΣ 
ΔΑΣΚΑΛΟΣ

Ο επικήδειος του από τον Τηλέμαχο Ορφανουδάκη  

Μακαρία η οδός ην πορεύεις σήμερο στο δρόμο που ξεστράτισε η γελαστή ΖΩΗ. 
Ανέβαινες κατέβαινες στη Γαναδέ και σήμερο μεσοστρατίς απόμεινες για να την κάνεις Γολγοθά. 
Κι απάνω στο λιθόστρωτο το καλντερίμι για βήματα, απ’ τους κτύπους της καρδιάς αντίλαλοι ακούγονται αφού τα πόδια λύγισαν και γονατιστοί ανεβαίνουμε γιατί το βάρος του σταυρού σου δεν αντέχομε. 
Μικροί κι ανήμποροι Κυρηναίοι να δώσουμε βοήθεια δεν μπορούμε. Μας παραφόρτωσε το θέλημα σου Θεέ μου. Παρηγοριά μας πως το πνεύμα που παρέδωσες , αντάμα με το Άγιο Πνεύμα φτερουγίζει γιατί κι εκείνου ήτανε μ’ αγάπη καμωμένα τα φτερά του. 
Πλημμυρίδα στο κατευόδιο σου σήμερα εδώ απ’ τους ανθρώπους που σ’ αγάπησαν . Κι είναι τόσοι πολλοί γιατί είναι οι ίδιοι που σε γνώρισαν.
 Δάσκαλος ήσουνα με μαθητές. Ψάχνω να βρω διαφορές.
 Πίνακες μαύροι χωρίς γραφή. Μαύροι απόμειναν οι πίνακες χωρίς τσ’  αλήθειας τη γραφή, γιατί η λευκή αγνή αλήθεια μέσα στα χείλη σου τα σφραγισμένα χάθηκε. 
Άνοιξαν οι στέγες στα σχολεία που πέρασες για να φτάσει στα θεμέλια τους η ψυχή σου. Γιατί ήρθε και το σήμανε. Καμπάνας αναστάσιμης το κάλεσμα.
 Συγχώρα μας τα δάκρυα που τρέχουν αλλά οι μυλόπετρες του νου και της καρδιάς αλέθουν τους καρπούς που έσπειρες εσύ και θέλουν δάκρυα για να ζυμώσουν , της ανάμνησης σου τ’ αναστάσιμο ψωμί. 
Γεια σου ορδίνι τ’ αμπελιού και της ελιάς το τίναγμα. Γεια σου ιδρώτα απ’ τον κόπο του καλού κι ανάσα απ’ τους κήπους του Σχολειού.
Λεπτές χορδές κι ευαίσθητες μας δόνησες απόψε. Κι ήχοι ουράνιοι φτάνουνε στ’ αυτιά μας . Βγαλμένα απ’ των αλωνιών το λίχνισμα και τ’ αμπελιών το θρόισμα απ’ των θρανίων τα τριξίματα και μαθητών σου σήμερα τα κλάματα κι ήρθανε όλα για ν’ αγγίξουν το δοξάρι του ΘΕΟΥ  !
Και νιώθουμε τις μελωδίες που ‘ρχονται μέσα απ’ τις λάμψεις που ξεπηδούσαν απ’ την ψυχή σου κι έκαναν το σκοτάδι μέρα και λουζόμαστε στον ήλιο μιας ζωής ευτυχισμένης. 
Κι ήρθε ο χαμός σου βαρύ νέφος και μας έκρυψε τον ήλιο.
Μακαρία η οδός, ήν πορεύεις σήμερον, έξω απ’ τη μαύρη άσφαλτο και την σκληρή την πέτρα. Στρωμένη απ’ τα φύλλα της αγάπης μας κι από τα δάκρυά μας ποτισμένη του δικού σου πνεύματος
 Ναοί αληθινοί. Πως ν’ αντέξουν κι αυτοί εις το χαμό σου. Η αναφορά κι ανηφόρα της ζωής σου στον ουρανό σ’ οδήγησε γιατί τα βήματά σου πάντα διάλεγαν τα ίδια τα σκαλοπάτια του Θεού. Με της ψυχής τα πέταλα το δρόμο σου στολίζομε. Μακάρια η οδός ην πορεύεις σήμερο. Φεύγεις και δεν μας μένει παρά η υπόλοιπη ζωή να σε αποζητά. Κι η σκέψη μας να σ’ αποχαιρετά. 
Γεια σου ΠΑΤΕΡΑ  !
Γεια σου ΔΑΣΚΑΛΕ !
Γεια σας , μια ζωής χαρούμενες στιγμές, κουρασμένες καμιά φορά και φοβισμένες. 
Γεια σας μέρες απλές κι ευτυχισμένες, που κουβαλούσατε δροσιά, ομορφιά κι αγνότητα. Ίδια μ’ αυτή που κουβαλούν τ’ άσπρα πεντακάθαρα νερά γιατί εσύ ήσουνα πηγή. 
Γεια σου σπασμένη απιδιά γέρικη ατρύγητη κουρμούλα, γιατί από σένα κι άλλα γλυκά σταφύλια περιμέναμε. 
Γεια σου θρανίο με τις γελαστές φωνές. 
Γεια σου μαυροπίνακα με τις απλές αγνές γραφές. Άγιες γραφές που στο σημερινό μακάριο δρόμο σου γίνονται χερουβείμ για να σε συνοδεύουν. 
Μορφή γαλήνια παιδική που είναι βαπτισμένη μέσα στα γέλια των παιδιών π’ ακούγονται στο σχόλασμα η μορφή σου .
Γέλια πρέπει ν’ ακούγονται και στο δικό σου σχόλασμα για να φυτρώσουνε φασκόμηλα της Γανάδες και της κορυφής Κουρμούλες. 
Κι ετσά να μην σου λείπει τίποτα από τα λίγα που ‘θελες. 
Γεια σου πατέρα ΔΑΣΚΑΛΕ !


Τηλέμαχος ΟΡΦΑΝΟΥΔΑΚΗΣ

Κυριακή 10 Μαΐου 2015

Αν οι ΘΕΣΜΟΙ επιμείνουν θα ΠΡΕΠΕΙ να πάμε ΣΕ ΕΚΛΟΓΕΣ

Οι Θεσμοί θέλουν πάση θυσία να κρατήσουν όλα όσα απέσπασαν από τις προηγούμενες κυβερνήσεις μας ! Δεν είναι η ουσία όμως για αυτούς  να κρατήσουν τα λεφτά !  Το κυριότερο  που παίζετε είναι ότι , όλο το ξενόδουλο πολιτικό κατεστημένο έριξε ξανά τις μάσκες   όπως το 1965 !!! Τότε για να μην κερδίσει τις εκλογές ο λαός έκαναν την ΧΟΥΝΤΑ ! Όχι γιατί το σύστημα φοβόταν τον   Παπανδρέου αλλά  διότι από την παράταξη του πλέον (της ΕΚ ) είχαν εκτεθεί και  φύγει όλοι οι αυλόδουλο πολιτικοί ! Τώρα όμως  για πολλούς  λόγους , ( Χούντα ΔΕΝ τους παίρνει να κάνουν ) , και η μόνη λύση που μένει στους θεσμούς , ώστε να συνεχίσουν να ελέγχουν , διά του κατεστημένου,  στο μέλλον τον τόπο , είναι να υποτάξουν την κυβέρνηση και να αποδείξουν και να πουν στο λαό  , κάτσε στα αυγά σου αφού  ,”  ΔΕΣ ΤΟΥΣ ΟΛΟΙ  ΙΔΙΟΙ ΕΙΝΑΙ “ ! Εγώ αν ήμουν Τσίπρας ή αν μπορούσα να του πω κάτι και να με ακούσει θα του έλεγα “ Κάνε σαφές στους ΘΕΣΜΟΥΣ πως αν συνεχίσουν να σε εκβιάζουν θα πάμε ΓΙΑ ΕΚΛΟΓΕΣ ” . Εσύ Άμεσα και ο ΛΑΟΣ σύντομα μόνο κέρδος θα έχει από τις εκλογές !! Οι όποιες υποδείξεις για Εθνική Συστράτευση ,  από όπου και από όποιον και αν προέρχονται αποβλέπουν μόνο στο να ξαναβάλουν στο παιχνίδι , αυτούς που ο λαός σωστά και σοφά τους έδειξε την πόρτα της εξόδου από την Βουλή  . Ας περιμένουν εκεί έναν άλλο νέο Εθνάρχη ο οποίος θα τους περισώσει υπέρ του συστήματος όπως μάζεψε στο νέο του κόμμα (στην ΝΔ) ο Κων/νος  Καραμανλής και νεκρανάστησε τους ΑΠΟΣΤΑΤΕΣ του 1965 και τους είχαμε να κάνουν κουμάντο , αυτοί  και τα παιδιά τους από το 74 μέχρι χθες  !!


Λεωνίδας Ορφανουδάκης 

Πέμπτη 7 Μαΐου 2015

Ξέρεις κάτι … η Ελλάδα πεθαίνει

Η Ελλάδα πεθαίνει

Απευθύνω αυτόν το λόγο μόνο σε όσους αγαπούν την Ελλάδα και τον λαό της . Απευθύνομαι μόνο σε αυτούς , έχοντας επίγνωση ότι , εκείνοι που θα σπεύσουν να σχολιάσουν για να απαξιώσουν το λόγο μου , θα είναι οι κομματικοί οπαδοί .  Αυτοί όλοι είναι για εμένα σαν τυφλοί και κουφοί , συχνά και με αναπηρικές συντάξεις μαϊμού που......
αντιπαραθέτουν τον φανατισμό τους απέναντι στην ορθότητα των λεγομένων μου, για αυτό και δεν τους υπολογίζω  .  Μπορεί επίσης να παρέμβουν για να πουν το κάτι τι  τους και οι έμμισθοι των κομμάτων και των κομματαρχών . Αυτοί  τον τελευταίο καιρό , επώνυμα αλλά κυρίως ανώνυμα , κατακλύζουν και το διαδίκτυο . Δεν απευθύνομαι ούτε σε αυτούς !!  Απευθύνομαι μόνο σε εκείνους που με συντριβή βλέπουν να καταστρέφεται  η πατρίδα , παράλληλα όμως πιστεύουν όσα οι παπαγάλοι των ΜΜΕ ,  σερβίρουν για τα αίτια και την αντιμετώπιση της κρίσης  . Πιστεύουν εκείνους οι οποίοι συγκαλύπτουν την ευθύνη  και αυτούς που έχουν την κύρια ευθύνη για τα προβλήματα μας . Εννοώ εδώ πως αποσιωπούν την ευθύνη  του εθνικού ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ το οποίο ΥΠΕΡΑΝΩ και των πολιτικών , ελέω  του ξένου παράγοντα , μετά τον Β! πόλεμο κυβερνά σαν δυναστεία την Ελλάδα ! Οι ίδιοι αυτοί παπαγάλοι των ΜΜΕ , προπαγανδίζουν , συχνά πιστικά και συνταγές για την δήθεν σωτηρία του τόπου . Συνταγές όμως που  είναι οφθαλμοφανές ότι μόνο τους αίτιους της κρίσης επιχειρούν να διασώσουν . Και δεν είναι  μόνο αυτό , παράλληλα βοηθούν  τους πιστούς υπηρέτες του εθνικού; κατεστημένου να διατηρούνται στην εξουσία και προετοιμάζουν το έδαφος για την επανεκλογή όλων των πιστών  στο κατεστημένο  πολιτικών . Θέλω να απευθύνω  αυτό το μήνυμα σε κάθε καλοπροαίρετο Έλληνα και να του πω , μην τους πιστεύεις ! Δεν σου λένε την αλήθεια ! Τα συμφέροντα των αφεντικών τους υπηρετούν !!!   Μάθε να ακούς και να διαβάζεις τις ειδήσεις  στα ψιλά των εφημερίδων και συχνα ανάποδα από το όπως σου τις παρουσιάζουν . Έτσι έμαθα να κάνω εγώ στη διάρκεια της χούντας και το χούι μου έμεινε και με ωφελεί μέχρι σήμερα . Την αφορμή να γράψω αυτό το άρθρο μου την έδωσε ένας μονόλογος του Θανάση Βέγγου στο έργό του Θεόδωρου Αγγελόπουλου (Το βλέμμα του Οδυσσέα του 1995) που τα τελευταία 5 χρόνια επανέρχεται τακτικά και μου ταράσσει τον ύπνο ! Έλεγε το Έλεγε από τότε  , το 1995 , ο Αγγελόπουλος δια στόματος του άλλου μεγάλου εργάτη της τέχνης του Θανάση Βέγγου . « Ξέρεις κάτι … η Ελλάδα πεθαίνει ! Πεθαίνουμε σαν λαός ... Κάναμε τον κύκλο μας  ...  Δεν ξέρω πόσες χιλιάδες χρόνια , ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες και αγάλματα … και πεθαίνει πια !..... αλλά αν είναι να πεθάνει η Ελλάδα , να πεθάνει γρήγορα γιατί η αγωνία κρατάει πολύ και κάνει πολύ θόρυβο!» !

Μην πιστεύετε εκείνους που  σας λένε ότι η Ελλάδα θα καταστραφεί τώρα λόγω του ΣΥΡΙΖΑ . Καταστράφηκε βέβαια ιδιαίτερα τα 5 τελευταία χρόνια . Όμως  Δείτε και ξαναδείτε (Το βλέμμα του Οδυσσέα ) και επικεντρώσετε την προσοχή σας στην αγωνιώδη διαπίστωση του δημιουργού …. « Ξέρεις κάτι  η Ελλάδα πεθαίνει ...» . Πέθαινε λοιπόν από το 95 η Ελλάδα , στο συγκεκριμένο έργο του Αγγελόπουλου . Πέθαινε και πολύ ποιο πριν θα έλεγα εγώ και είμαι βέβαιος πως θα συμφωνούσε μαζί μου . Το νέο-Ελληνικό κράτος γεννήθηκε θνησιγενές και επιβίωσε λάθρα μέχρι σήμερα . Η προσωπική μου άποψη είναι αντίθετη από την γνώμη των πολιτικών και των παπαγάλων των ΜΜΕ  . Πιστεύω περισσότερο στην νεκρανάσταση της πατρίδας , στην αναγέννηση της Ελλάδας από την τέφρα της από όσο πιστεύω στην σωτηρία της με τον τρόπο που την επαγγέλλονται οι ντόπιοι  και οι ξένοι σωτήρες της . Νομίζω πως αν είναι να πεθάνει η Ελλάδα ας πεθάνει γρήγορα γιατί αν πάει παραπέρα όπως την προγραμματίζουν θα ζει σαν βαμπίρ πίνοντας το αίμα των παιδιών της . 

Λεωνίδας Ορφανουδάκης

Δευτέρα 4 Μαΐου 2015

Μη το ξυπνάτε : Σίχοι Κ.Χ. Μύρης (ψευδώνυμο του Κώστα Γεωργουσόπουλου )

Μη το ξυπνάτε   :
Τα μεσημέρια στην κάτω πόλη
το ξέρουν όλοι – το ‘δα κι εγώ
ένα κορίτσι (λιγνό) λεπτό σαν στάχυ
τα ‘χει δεν τα ‘χει τα δεκαοχτώ.
Τα μεσημέρια μέσα στον κόσμο
κρατώντας δυόσμο με το δεξί
ανοίγει δρόμο, χιονίζει, βρέχει,
και δεν προσέχει που περπατεί

Μη το ξυπνάτε  είναι χαμένο 
σε τόπο ξένο υπνοβατεί 
μη το ξυπνάτε θα λαχταρίσει
όταν γυρίσει ξανά στη γη  

Τα μεσημέρια η κάτω πόλη 
σαν περιβόλι μοσχοβόλεί 
Περνάει εκείνο μέσα στη ζάλη 
και το κεφάλι αργοκινεί 
παραμερίζουν κι αυτό γελάει
αλλού κοιτάει και χαιρετά 
ίσως πιο πάνω ίσως πιο πέρα 
κι απτ τον αέρα που το βαστά 

Μην το ξυπνάτε είναι χαμένο 
σε τόπο ξένο υπνοβατεί 
 Μη το ξυπνάτε θα λαχταρίσει 
όταν γυρίσει ξανά στη γη !!!!!

Στίχοι: Κ.Χ. Μύρης 


Μη το ξυπνάτε : Κ.Χ. Μύρης (ψευδώνυμο του Κώστα Γεωργουσόπουλου)

Μη το ξυπνάτε  

Τα μεσημέρια στην κάτω πόλη
το ξέρουν όλοι – το ‘δα κι εγώ
ένα κορίτσι (λιγνό) λεπτό σαν στάχυ
τα ‘χει δεν τα ‘χει τα δεκαοχτώ.
Τα μεσημέρια μέσα στον κόσμο
κρατώντας δυόσμο με το δεξί
ανοίγει δρόμο, χιονίζει, βρέχει,
και δεν προσέχει που περπατεί

Μη το ξυπνάτε  είναι χαμένο 
σε τόπο ξένο υπνοβατεί 
μη το ξυπνάτε θα λαχταρίσει
όταν γυρίσει ξανά στη γη  

Τα μεσημέρια η κάτω πόλη 
σαν περιβόλι μοσχοβόλεί 
Περνάει εκείνο μέσα στη ζάλη 
και το κεφάλι αργοκινεί 
παραμερίζουν κι αυτό γελάει
αλλού κοιτάει και χαιρετά 
ίσως πιο πάνω ίσως πιο πέρα 
κι απτ τον αέρα που το βαστά 

Μην το ξυπνάτε είναι χαμένο 
σε τόπο ξένο υπνοβατεί 
 Μη το ξυπνάτε θα λαχταρίσει 
όταν γυρίσει ξανά στη γη !!!!!

στίχοι: Κ.Χ. Μύρης 


ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ Χρονικός και υπερχρονικός (1798-1857) του Φώτη Στεργίου


ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ
Χρονικός και υπερχρονικός
(1798-1857)

του Φώτη Στεργίου

Απόψεις του έργου του.
  Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Σολωμός στη συνείδηση μας είναι ο ποιητής, που με τη φωνή του μίλησε το Έθνος μας και δίκαια  θεωρείται η μεγαλύτερη ποιητική δόξα της Νεωτέρας Ελλάδος. Ωστόσο, μολονότι έχουν τόσα γραφεί για το έργο και τη ζωή του, η κεντρική αυτή μορφή των γραμμάτων μας δεν έπαψε ποτέ να μας απασχολεί, μια και η εκπληκτική δημιουργία της δεν είναι παρά μια ολόδροση πηγή πνευματικών απολαύσεων και μια συνεχής αφορμή αισθητικών και άλλων προβληματισμών.
  Βέβαια για το Σολωμό αυθεντικά και υπεύθυνα μίλησε ο Πολυλάς στ' ανυπέρβλητα και "κλασικά" πια Προλεγόμενά του και οι κατοπινοί δεν προσθέτουν πολλά πράγματα στην ανασύνθεση της μορφής του και την ερμηνεία του έργου του. Ενός έργου, που αποτελεί το θεμέλιο της νεώτερης λογοτεχνίας μας, η οποία, παρ' όλα της τα ξεστρατίσματα, δεν ήταν δυνατόν παρά ν' ακολουθήσει τελικά το δρόμο, που χάραξε ο  αρχηγός της Επτανησιακής Σχολής, ο Διονύσιος Σολωμός. Ο οποίος, κατά τον καθηγητή Γ. Ζώρα, "γίνεται ο τηλαυγής φάρος και η πηγή, από την οποίαν αντλούν, έκαστος κατά τας ιδίας κλίσεις, ψυχικόν φως και πνευματικάς δυνάμεις. Ακολουθούν τα διδάγματα και την οδόν, την οποίαν εκείνος είχε χαράξει, καίτοι εις τινας λεπτομερείας διαφέρουν προς αυτόν ή και μεταξύ των". Τα παραπάνω αναφέρονται βέβαια στους ποιητές της Επτανήσου, οι οποίοι, ώσπου να φανεί η νέα Αθηναϊκή Σχολή με τον Κωστή Παλαμά επικεφαλής, μπορούμε να πούμε, ότι ήταν στην πραγματικότητα η νεωτέρα ελληνική ποίηση. Και καθώς παρατηρεί ο Βράιλας Αρμένης, οι επτανήσιοι ποιητές εξέφρασαν με τους στίχους των " την αλήθειαν των κοινωνικών και ατομικών γεγονότων, όσα χορηγούντα την  ύλη εις την ποίησιν αποτελούν την πνευματικήν αυτής υπόστασιν. Οι στίχοι των αυθορμήτως εξέρχονται εκ της αενάου και καθαρωτάτης πηγής της δημοτικής ποιήσεως, και ηδυνήθησαν να καταστούν ευχερές και εναρμόνιον όργανον της μετά του Ελληνικού Πολιτισμού οσημέραι αναγεννωμένης Ελληνικής Ποιήσεως¨.
   Η Επτανησιακή Σχολή με τα θεμελιακά της γνωρίσματα:
 1. τη συνείδηση της υψηλής αποστολής και της αξιοπρέπειας της τέχνης, που φθάνει ως τον ιδανισμό,
2. την ευρεία χρησιμοποίηση της δημοτικής γλώσσας,
3. την ορθά προσανατολισμένη θρησκευτικότητα,
4. τις μεταφράσεις έργων των αρχαίων και νεωτέρων κλασικών και
5. την αίσθηση της νεοελληνικής πραγματικότητας,
επέτρεψε ν' ανθίσει μια ποίηση αληθινή, με σάρκα και πνεύμα ελληνικό, βαπτισμένη στα νάματα της ανόθευτης ελληνικής παραδόσεως, ικανή να εκφράσει βαθειά και απλά " τα ωραιότερα θέματα δι' ωραιοτέρων στίχων.... εν τη ευγενεστάτη γλώσση του λαού, ως πάσα γλώσσα δι' ης ελάλησε η ποίησις", κατά τον Παλαμά.
   Αλλά όχι μόνον τα ωραία και μεγάλα θέματα, θα προσθέταμε, εκφράζει και αξιοποιεί η ποίηση. Ακόμα και τα πιο ταπεινά κι ασήμαντα πράγματα του κόσμου, καθώς εμφυσά πνοήν ζωής σ' αυτά η μαγική δύναμη του ποιητή, βλέπουμε ότι μεταπλάθονται και ευγενίζονται στο χώρο της τέχνης. Είναι η περίπτωση του Σολωμού, του ποιητή του ενός στίχου, ο οποίος, από τα πρώτα του έργα ως τις μεγάλες επικολυρικές συνθέσεις παραμένει ο αγνότερος λειτουργός της Μούσας, αλλά και ο εμπνευσμένος απόστολος της εθνικής ιδέας.

◊◊◊

   Φυσικά είναι κοινοτοπία να πούμε, οτι η νέα ελληνική ποίηση βρίσκεται σε διαλεκτική σχέση με την επανάσταση του 21, το οποίο, ως ένα βαθμό εξέθρεψε, με τα απερίτεχνα δημοτικά τραγούδια και με την προπολεμική ποίηση, τη χωρίς αισθητική καταξίωση (όπως είναι  π.χ. τα εθνεγερτικά άσματα του Ρήγα, που μοιάζουν περισσότερο μα σαλπίσματα και κραυγές παρά με ποιήματα). Από το άλλο όμως μέρος το Εικοσιένα δε στάθηκε μόνο η ληξιαρχική πράξη γεννήσεως του Νέου Ελληνικού Κράτους.  Γέννησε συγχρόνως και την ηρωική, τη μεγάλη ποίηση, που ανδρώθηκε από τις φλόγες της Επαναστάσεως και τον δαυλόν του Κανάρη. Πράγμα που έκανε τον Ουγκώ να σημειώσει: Η νέα ποίηση τραγουδεί τη νέα λευτεριά.
   Από την άποψη αυτή η νέα Ελληνική ποίηση συνεχίζει την παράδοση της αρχαίας και στα περισσότερα φανερώματά της είναι "ταμείον φιλοπατρίας". Γι' αυτό έχει χαρακτήρα φρονηματικό, μια και εμπνέεται από τα μεγάλα ιδανικά της Πατρίδας και της Ελευθερίας.
   Αλλά οι πατριωτικοί στίχοι δεν συνδυάζουν πάντοτε την ποίηση με την φιλοπατρία. Στη μεγαλύτερη λογοτεχνική μας παραγωγή υπάρχει μικρή δόση αληθινής τέχνης και ελάχιστες είναι οι μεγαλόπνοες συλλήψεις, που εναρμονίζουν την ποίηση με τον πατριωτισμό.
   Το δύσκολο αυτό συνδυασμό τον επέτυχε, με απαράμιλλο τρόπο, ο Σολωμός. Ο οποίος κατενόησε ότι στην πατριωτική ποίηση η πατρίδα δεν είναι αναγκαστικά ο σκοπός και η ποίηση το μέσον. Οι δυο ιδέες ήταν μέσα του ομόλογες και συμφυείς, ανάβλυσαν από τα ψυχικά έγκατα αστραφτερές, γεμάτες ένταση και πάθος, χωρίς τίποτε το μηχανικό, το εξωτερικό, που είναι στοιχείο γνώριμο στα προϊόντα της ρομαντικής πατριωτικής στιχουργίας και της κενόλογης ρητορείας. Ο Σολωμός κατάφερε να συνδυάσει τη φιλοπατρία του με την αλήθεια και την ομορφιά. Άλλωστε ο ίδιος παρατήρησε: "Το Έθνος πρέπει να μάθη να θεωρή εθνικόν ότι είναι Αληθές".
  Ο Σολωμός βέβαια "ενσαρκώνει τρεις μεγάλες εθνοπλαστικές ιδέες: Την Πατρίδα, το Ωραίο και τη Γλώσσα".  Και καθώς συνεπαίρνεται απο το μεγαλειώδες  όραμα της πατρίδας, που αναγεννιέται, βρίσκει τη δύναμη να συναιρέσει το ηθικά και αισθητικά ωραίο με το κάλλος της δημοτικής γλώσσας. Λειτούργησε μέσα του ενστιγματικά, διαισθητικά η αλήθεια του 21 και η αλήθεια της γλώσσας και προβληματίστηκε, όσο ελάχιστοι, πάνω στη νεοελληνική πραγματικότητα. Η ποιητική μεγαλοφυΐα του τον οδήγησε  να βρει το σωστό δρόμο, που τον έδειξε στη θεωρία και την πράξη. Πράγμα , το οποίο τον κατέστησε "σημαιοφόρο του  μέλλοντος". Αναζήτησε τις γνήσιες πηγές του Νέου Ελληνισμού και αφού παραμέρισε τα νεκρά σχήματα του σχολαστικισμού, που απονεύρωναν την εθνική ψυχή, ενστερνίσθηκε τις αξίες του παρόντος και του δημοτικού τραγουδιού και δε δίστασε να υψώσει κατακόρυφα τη ζωντανή γλώσσα ως  την ¨σεμνοπρέπειαν  της τέχνης". Φυσικά δεν προσκολλήθηκε τυφλά στη χρήση των τύπων  της δημοτικής και δεν απέκλειε τα γόνιμα στοιχεία της παραδόσεως. Αλλά τους τύπους της λογίας τους κέντρωνε στον κορμό της δημοτικής και δεν αγνοούσε την ελευθερία και την  γλωσσοπλαστική ιδιότητα του τεχνίτη, που αναχωνεύει δημιουργικά τα διάφορα γλωσσικά στοιχεία, το πρωτογενές υλικό, για να συνθέσει το έργο του.
   Το έργο του, ωστόσο, είναι αποτέλεσμα εσωτερικών διεργασιών, συναίρεση των επιδράσεων του περιβάλλοντος, της  παιδείας και των φυσικών διαθέσεων και καταβολών της ατομικής ψυχής και αποτελεί προσωπικό  όραμα του κόσμου. Στη διαμόρφωση και συγκρότηση της προσωπικότητας του Σολωμού, που ήταν "προικισμένη πλουσιοπάροχα από τη φύση", έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο οι σπουδές του στην Ιταλία. Μην ξεχνούμε άλλωστε, ότι για τους ευκατάστατους Επτανήσιους, όπως παρατηρεί ο Πολυλάς, "από τα ιταλικά γράμματα άρχιζε η παιδομάθεια". Δε γεννάται αμφιβολία, ότι την πνευματική του ενηλικίωση, το μέστωμα του πνεύματός του, τη συγκρότηση της πλούσιας αισθητικής του εμπειρίας καθώς και την αποκρυστάλλωση της  πίστης του στην αξία της ζωντανής γλώσσας και των εθνικών παραδόσεων, σύμφωνα με τα κηρύγματα  του Διαφωτισμού, τη χρωστάει  ο ποιητής μας στην έντονη πνευματική κίνηση της Ιταλίας και στον κύκλο των λογίων της, που βαθειά τον επηρέασαν. Εκτός από τους δασκάλους του και φίλους ( Ν. Κασιμάτης, Santo Rossi, Bellini, Butturini, Torti, Montani) σχετίσθηκε ο Σολωμός με το φημισμένο Μόντη, θαύμασε το Φώσκολο  και επηρεάστηκε απο το Μαντζόνη. Το ξετύλιγμα όμως των σπάνιων πνευματικών του δυνάμεων και ο σχηματισμός μιας αδρής, μιας ξεχωριστής προσωπικότητας  τον έφεραν σε τολμηρή κριτική στάση απέναντι στον Μόντη: " Δεν πρέπει τινάς να συλλογίζεται τόσο", του είπε ο Μόντης ερεθισμένος, ενώ ο Σολωμός ερμήνευε ενα χωρίον του Δάντη, "πρέπει να αισθάνεται, να αισθάνεται". "Πρέπει πρώτα με δύναμη να συλλάβει ο νούς - απάντησε ευθύς ο νέος ποιητής- κι έπειτα η καρδιά θερμά να αισθανθεί ότι ο νους εσυνέλαβε"*(Πολυλάς, Προλεγόμενα).
(*Η φράση αυτή του Σολωμού νομίζουμε ότι κρύβει μια αισθητική και ερμηνευτική αρχή, που συνδέεται άλλωστε με έναν από τους "προφορικούς στοχασμούς" του, σύμφωνα με μαρτυρία του Ρεγκάλντι, πρώτο μάζωμα Γ, Βαλέτα, έκδοση περιοδικού Έρευνα, Αλεξάνδρεια 1936 σ.18: " Δι' εμέ η ποίησις είναι λογικόν μεταβεβλημένον εις εικόνας και  …… αισθήματα". Κατά τον καθηγητή Κριαρά  (Διονύσιος Σολωμός, Αθήνα 1969 σ.23) η απάντηση του Σολωμού στο Μόντη δεν αποτελεί  λογοτεχνικό δόγμα.)
  Αλλά παρ' όλες τις ιταλικές επιδράσεις και τις γερμανικές αργότερα, που , κατά τον Πολυλά, "έμελλαν να ενεργήσουν τόσον καρποφόρα εις τον ελληνικώτατον νουν του", στη συνείδηση του Σολωμού είναι πάντα ζωντανές η θρησκευτική παράδοση του τόπου και η μητρική του γλώσσα, ενώ τα δημοτικά τραγούδια και τα παιδικά βιώματα αποτελούν τα μονιμότερα συναισθηματικά στοιχεία. Γυρνώντας ο Σολωμός από τη φιλελεύθερη Ιταλία στη Ζάκυνθο (1818), "πλουτισμένος με το άνθος της ιταλικής σοφίας", κινήθηκε στο χώρο της ζωντανής ελληνικής πραγματικότητας  και έβαλε το αυτί του ν' ακούσει από το στόμα του λαού τα εθνικά τραγούδια, " τα οποία ήδη φρόντιζε να συνάξει από τα διάφορα μέρη της Ελλάδας", όπως μας πληροφορεί ο Πολυλάς. 

Φώτης Στεργίου