Translate

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

ΠΑΤΑΡΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ

Στείλετε στο leonidasorf@gmail.com ένα κομμάτι από κάθε νέα έκδοση σας και θα το αναρτώ .

Σάββατο 30 Αυγούστου 2014

Η Αφροδίτη που κοιτάζει τα κουρέλια (ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ Μαίρη Ζηγούρη)




Η Αφροδίτη που κοιτάζει τα κουρέλια (
ΜΑΙΡΗ ΖΥΓΟΥΡΗ
Πολιτιστικό Κέντρο Λεωνίδας Κανελλόπουλος.
Δραγούμη 37, Παραλία Ελευσίνας
Απο τις 30/08/14 εως 5/10/14




Και Κατά την δική μου άποψή ανάλογα με την ιδέα είναι Θεμιτό και σε κάποιες συγκυρίες είναι Υποχρέωση της Τέχνης να Στρατεύεται !
Μπράβο Μαίρη , συγχαρητήρια !
Λεωνίδας Ορφανουδάκης


"Ο καλλιτέχνης, ιδιαίτερα στις μέρες μας, πρέπει να νιώθει συνειδητά την υπευθυνότητα να διερευνά τα όρια της τέχνης σε σχέση με την κοινωνία. Προσωπικά με ενδιαφέρει, μέσα από το βιομηχανικό τοπίο της Ελευσίνας, με το υπόστρωμα των Μυστηρίων και της ιστορίας της πόλης, να δημιουργήσω καινούργιες εικόνες, που εκ των πραγμάτων θα δείχνουν μια πραγματικότητα. Τη μόλυνση δεν μπορείς να την κρύψεις".


Αυτά υποστηρίζει στην "Αυγή", η εικαστικός και performer Μαίρη Ζυγούρη, που εμπνεύστηκε και δημιούργησε στην Ελευσίνα, στο πλαίσιο των φετινών Αισχυλείων, την "Αφροδίτη των κουρελιών σε μετάβαση". Μια μεγάλης κλίμακας κατασκευή, αποτελούμενη από κουρέλια που προσέφεραν κάτοικοι της πόλης και η οποία παρουσιάζεται σε επιμέλεια της Manuela Gandini, το Σάββατο 30 Αυγούστου, στο Μουσείο "Λ. Κανελλόπουλος". Εκεί θα προβληθεί μια σειρά video - performances, "επεισόδια" μιας ιδιότυπης, ποιητικής διαδρομής, όπου ο φακός ιχνηλατεί τη φαντασμαγορία του μύθου μέσα στο σύγχρονο βιομηχανικό τοπίο, από τον Σκαραμαγκά στην Ελευσίνα.


Προηγήθηκε η ανάθεση του βετεράνου της Άρτε Πόβερα Μικελάντζελο Πιστολέτο στη νεαρή εικαστικό, στην οποία γενναιόδωρα, με εμπιστοσύνη και πίστη, παρέδωσε τη σκυτάλη του εμβληματικού του έργου "La Venere degli stracci" ("Η Αφροδίτη των δρόμων" 1967) αντιπροσωπευτικού δείγματος της "Φτωχής Τέχνης". "Έφτασα στην performance, καθώς θεωρώ ότι είναι η πιο ζωντανή, η πιο ελεύθερη μορφή τέχνης, αγγίζει και δοκιμάζει τα άκρα, ακόμα και της ίδιας της εικαστικής γλώσσας αλλά και της επαφής της σε σχέση με την κοινωνία", υποστηρίζει η Μαίρη Ζυγούρη. Η κριτική επανατοποθέτηση του παρελθόντος και της Ιστορίας της Τέχνης είναι ένα από τα κυριότερα χαρακτηριστικά του έργου της. Η παρέμβασή της δεν αποσκοπεί μόνο στο αμιγώς καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, αλλά και σε ένα είδος σύγχρονης συλλογικής τελετουργίας. Στόχος είναι να εμπλακούν σταδιακά οι ίδιοι οι κάτοικοι της Ελευσίνας, έτσι ώστε να συμμετάσχουν ως ενεργοί συντελεστές του έργου και να ακολουθήσουν τη δράση των εγκαινίων μαζί με το ευρύτερο κοινό του Φεστιβάλ.


"Ζητήσαμε από τους κατοίκους να μας δώσουν τα κουρέλια τους και εκείνοι ανταποκρίθηκαν. Θέλαμε να έχουμε την ενέργεια και την αύρα των ρούχων που έχουν φορεθεί. Και έτσι η Αφροδίτη έχει γυρίσει την πλάτη στην ομορφιά και κοιτάει τα κουρέλια. Είναι σαν να φτιάχνουμε ένα παιχνίδι και ταυτόχρονα τη συνωμοσία αυτού του παιχνιδιού". Στις video-performances ανασυντίθενται θραύσματα του μύθου, χειρονομίες από την προετοιμασία των μυστών, ιεροί ψίθυροι.


Η ποιητική πορεία της "Αφροδίτης" και της δημιουργού καταγράφεται μέσα σε εγκαταλειμμένα δημόσια έργα της Ιεράς Οδού, σε λόφους ξεχασμένων βιομηχανικών υπολειμμάτων, σε μονάδες ανακύκλωσης και καθαρισμού βιομηχανικών υδάτων. Πέρα από κάθε επιθυμία αναβίωσης ή αναπαράστασης λησμονημένων μεγαλείων, "Η Αφροδίτη των κουρελιών σε άρμα" προτείνει την ανάδυση πολλαπλών μορφών μνήμης. Ένα καθαρτικό ταξίδι που επιχειρεί, μέσα από ένα βεβηλωμένο παρόν, να συγκρατήσει μια ανάμνηση ιερότητας. "Είναι συγκλονιστική η συμμετοχή του κόσμου που προσέρχονται ο καθένας με τα δικά του ρούχα και τα δικά του κουρέλια. Και με αυτόν τον τρόπο είναι σαν να βοηθάμε όλους αυτούς τους ανθρώπους να διεκδικήσουν ξανά την πόλη τους. Και μέσα σε όλα αυτά, και εγώ ένα κουρέλι είμαι. Μέσα στο βεβηλωμένο τοπίο της Ελευσίνας πονάει το σώμα μου" καταλήγει.


 
Μάνια Ζούση
.........................



Τίποτα λιγότερο από τέτοιες σπουδαίες κι  ωραίες προσπάθειες δεν περιμένω από την εκλεκτή καλλιτέχνιδα και φίλη Μαίρη Ζυγούρη  ! Με τόλμη επιχειρεί κι εδώ τα δύσκολα ,τα πολύ δύσκολα θα έλεγα ! Δεν απέχει πολύ , σαν ιδέα τουλάχιστον , η ιδέα αυτής της προσπάθειας από την «Δελφική Ιδέα του Άγγελου Σικελιανού» ! Μου θύμισε παράλληλα  την ανεπιτυχή προσπάθεια του ίδιου του Σικελιανού να αναστήσει τον νεκρό  ! ΤΡΕΙΣ Υπέροχες όμως κατ΄ εμέ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ . Οι δύο του Άγγελου και μία η Δική σας !! Brabo και καλή επιτυχία .

Ευγνώμων σχεδόν συγχαίρω Όλους τους Συντελεστές  και μένω με την ελπίδα να την παρακολουθήσω !!

30/08-5/10 - Μαίρη Ζυγούρη
Εκτύπωση
E-mail

 

ΜΑΙΡΗ ΖΥΓΟΥΡΗ
Πολιτιστικό Κέντρο Λεωνίδας Κανελλόπουλος.
Δραγούμη 37, Παραλία Ελευσίνας
Απο τις 30/08/14 εως 5/10/14
http://aisxylia.gr/index.php? 

Παρασκευή 29 Αυγούστου 2014

«Ο Καρυωτάκης Πεζογράφος» Σχετικό η Mελέτη του δρ. φιλολόγου Επαμεινώνδα Γ. Μπαλούμη .


Ο Καρυωτάκης Πεζογράφος»: Μια κοινωνικο-ιστορική προσέγγιση της εποχής και του έργου του Κ. Καρυωτάκη μέσα από τα μετα-ποιητικά του πεζογραφήματα ,
Ο Κ. Καρυωτάκης σαν ποιητής, αλλά και σαν περίπτωση, είλκυσε το ενδιαφέρον της κριτικής, τις πιο πολλές φορές αντιφατικά, όσο ζούσε, αλλά ιδιαίτερα μετά τη θεληματική του έξοδο από τη ζωή το 1928, και επηρέασε τους ομότεχνούς του όσο λίγοι νεοέλληνες ποιητές μέχρι σήμερα.
Η μελέτη «Ο Καρυωτάκης Πεζογράφος» του δρ. φιλολόγου, ποιητή, μυθιστοριογράφου και μελετητή της νεοελληνικής μας λογοτεχνίας Επαμεινώνδα Γ. Μπαλούμη («Η Γενιά του ’20», «Το Ηθογραφικό Διήγημα» που είναι και η διδακτορική του διατριβή, «Γιάννης Βλαχογιάννης», «Ανδρέας Καρκαβίτσας», «Η β΄ Μεταπολεμική Γενιά» κ.ά.) στις 348 σελίδες της, πλούσια σε αναφορές από δυσπρόσιτες σήμερα πηγές, δίνουν τη δυνατότητα σε κάθε ενδιαφερόμενο αναγνώστη να σχηματίσει μια σαφή και εναργή εικόνα για το έργο του Καρυωτάκη, τόσο το ποιητικό όσο και το πεζό, αυτό μάλιστα ενώ είναι σχετικά βραχύ και μικρό, άλλο τόσο είναι σημαντικό, σαν μια μετα-ποιητική πεζογραφική δημιουργία του ποιητή των «Νηπενθών», όσο και για την εποχή που έθρεψε αυτό το έργο, ποιητικό και πεζογραφικό, και το γαλούχησε.
Στο έργο του αυτό ο Επ. Γ. Μπαλούμης φωτίζει, αν όχι άγνωστες πλευρές της προσωπικότητας του Κ. Καρυωτάκη, σίγουρα όλες εκείνες τις συνθήκες, ιστορικές, πολιτικές, λογοτεχνικές κ.ά. μέσα στις οποίες έζησε και δημιούργησε.
Προσεγγίζει τον ποιητή και την εποχή του από πολύ κοντά, όσο γίνεται πιο σφαιρικά, με μια αντικειμενική κοινωνικοϊστορική προσέγγιση, που του επιτρέπει να δει, να κατανοήσει τη στάση ζωής και τη συμπεριφορά το Κ. Καρυωτάκη απέναντι στην πολιτεία και στον κοινωνικό του περίγυρο, σαν ένας ποιητής ευαίσθητος και ένας πολίτης συνειδητοποιημένος.
Ο συγγραφέας τοποθετώντας τον ποιητή μέσα στα πλαίσια μιας μεταβατικής εποχής, μίζερης και ασφυκτικής, δίνει τη δυνατότητα στον αναγνώστη αυτού του βιβλίου να μπορέσει να δει τα γενεσιουργά αίτια στο έργο τού ποιητή, αλλά ακόμα και την ηθελημένη έξοδό του από τη ζωή, διαφορετικά από ό,τι υποθέτει ή μέχρι τώρα γνωρίζει.


Η κατ’ αυτό τον τρόπο προσέγγιση του Κ. Καρυωτάκη ως σχέση αιτίου-αποτελέσματος, αιτιοκρατική στην ουσία της, βρίσκεται πολύ κοντά στον «πόνο των ανθρώπων και των πραγμάτων», κοντά στην αλήθεια δηλαδή για τον «ιδανικό αυτόχειρα» ποιητή των ελληνικών μας γραμμάτων, κι αυτή είναι η αξία της μελέτης του Ε. Μπαλούμη, που έρχεται να προστεθεί και να πάρει τη θέση της στην τόσο εκτεταμένη άλλωστε βιβλιογραφία του Καρυωτάκη.
«Είναι γνωστό», μας θυμίζει ο Επ. Μπαλούμης, «ότι ο Κ. Καρυωτάκης μετά την τελευταία του ποιητική συλλογή, τα «Ελεγεία και Σάτυρες» (1927) άφησε ελάχιστα ποιήματα. Ωστόσο στο χρονικό διάστημα μέχρι την αυτοκτονία του, έγραψε αν όχι όλα, τουλάχιστον τα σημαντικότερα από τα λίγα πεζά του που βρέθηκαν».
Οι υποθέσεις που κάνει γι’ αυτό το γεγονός είναι: ή ότι είχε πιστέψει πως είχε ολοκληρώσει το ποιητικό του έργο, ή ότι είχε αποκαρδιωθεί από τη μεμψίμοιρη κριτική που του είχε ασκηθεί μέχρι τότε.


Το πεζογραφικό έργο του Κ. Καρυωτάκη, όπως το αναλύει ο Επ. Μπαλούμης εκτείνεται σε δυο ενότητες:
Η πρώτη με τον τίτλο «Τρεις Μεγάλες Χαρές», περιέχει τα αφηγήματα «Καλός Υπάλληλος», «Ένας Πρακτικός Θάνατος» και το «Δεσποινίς Μποβαρύ».
Η δεύτερη ενότητα περιλαμβάνει τα αφηγήματα «Ο Κήπος της Αχαριστίας» και το «Κάθαρσις».


Τα κείμενα αυτά κατά τον ερευνητή δεν ανήκουν σε καμιά από τις γνωστές μορφές πεζογραφίας (το διήγημα π.χ.). Μοιάζουν περισσότερο με λυρικές-ποιητικές αποτυπώσεις και ελλειπτικές εικόνες, και ως αντιδράσεις-προεκτάσεις της αισθητικής του και της ποιητικής του Κ. Καρυωτάκη με τον ελεγειακό σαρκασμό και τη διάχυτη προβληματική που τα χαρακτηρίζουν.
Η πεζογραφία του Κ. Κ. όπως βγαίνει από τα κείμενα αυτά, και η κατ’ αυτό τον τρόπο άρθρωσή τους ως προς το μύθο και τη δομή, την υπερλογικότητα και την υπερπραγματικότητά τους, θα πρέπει να θεωρηθεί πρωτοποριακή, όπως εκτιμά ο ίδιος.
Ενώ για τη σχέση της αντίληψης αυτής με το ποιητικό του έργο εκτιμά επίσης ότι: «Και στα πεζά αυτά που μοιάζουν με σπαράγματα δημιουργικής αγωνίας και καλλιτεχνικής διεξόδου, υπάρχει η συνέχεια του δρόμου προς τη διαμαρτυρία, τις αποκαλύψεις, την καταγγελία ενός αδιέξοδου κόσμου, όπως και η συνέχεια του ποιητή που υπερασπίζεται τους αρχικούς του στόχους, αυτούς που έθεσε στο επίκεντρο της ποιητικής του δημιουργίας».


Ο συνοδευτικός στίχος του Σολωμού «όμορφος κόσμος ηθικός αγγελικά πλασμένος» στην ενότητα «Τρεις Μεγάλες Χαρές» είναι χαρακτηριστικός για να υπογραμμίσει με τον γνωστό ελεγειακό σαρκασμό του ο ποιητής, ανεστραμμένα, τις τρεις περιπτώσεις «χαράς» των ηρώων του, αντίστοιχες ματαιώσεις και συμβιβασμούς, και υποκαταστάσεις του θρήνου από την παράλογη χαρά.


Το βούλιαγμα του υπαλληλάκου εξάλλου στη γραφειοκρατία, την ιεραρχία και την καθημερινότητα, τα πεθαμένα όνειρα, οι καθημερινές ματαιώσεις, τα αδιέξοδα, η φυγή σε μια ψευδαίσθηση ζωής («Καλός Υπάλληλος»), η Χήρα Αρμένισσα πρόσφυγας με τα έξι παιδιά, όπου ο θάνατος ενός παιδιού της είναι μια «ευλογία» και μια «λύτρωση», (« Ένας Πρακτικός Θάνατος»), το αυτομαστίγωμα του ερωτικού αδιεξόδου της εποχής, ο διασπαραγμός του ερωτικού «αντικειμένου» σαν φαντασίωση («Δεσποινίς Μποβαρύ»), είναι το κλίμα μέσα στο οποίο κινείται η πεζογραφία του Κ. Καρυωτάκη. Ακραίες συλλήψεις, με έντονο το στοιχείο της καταγγελίας και τον αυτοσαρκασμό, ιδιαίτερα στο «Κάθαρσις», όπου φαίνεται να αυτοσχεδιάζει παραληρώντας.
Ο Επαμ Γ. Μπαλούμης υιοθετώντας προφανώς την κοινωνική διάσταση της τέχνης, «βλέπει» τον ποιητή να δημιουργεί σε άμεση σχέση και συνάρτηση με τις κοινωνικοϊστορικές συνθήκες μέσα στις οποίες ζει, να βιώνει και να καθρεφτίζει την εποχή του.


Γράφει στο κεφάλαιο «Η εποχή του» (του Κ. Καρυωτάκη):
«Υποκείμενος ο δημιουργός ως άνθρωπος και καλλιτέχνης στον οικείο χωρο-χρόνο και στις παραμέτρους του, είναι ανάγκη να διερευνηθεί η προσωπικότητα και το έργο του σε συνάρτηση με εκείνα που παρακολούθησαν χαρακτηριστικά τη ζωή του».


Και στα «Επιλογικά» γράφει επίσης:
«Ο Καρυωτάκης υπήρξε δέσμιος της εποχής του, βιοτικά και καλλιτεχνικά. Η συρρικνωμένη φύση και οι συμπιεστικοί καιροί τον οδήγησαν στη χαμηλόφωνη ποίηση και την οξεία σάτιρα…Ευθύς, ενδεχομένως, και «λαβωμένος» ο ποιητής, του επιδικάστηκε να επιβιώσει σε πολύφυτο «δάσος από μάσκες»…


Ο «Καρυωτάκης Πεζογράφος» του Επαμ. Γ. Μπαλούμη είναι ένα βιβλίο αναφοράς για την βιβλιογραφία τη σχετική με τον ποιητή που έζησε και δημιούργησε σε μια εποχή όχι και πολύ διαφορετική από τη δική μας.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Πάροδος», τ. 5, 2004

Δευτέρα 25 Αυγούστου 2014

Τρεις λύπες…


Τρεις λύπες στήσανε χορό μια Κυριακή το βράδυ...
μέσα σε κήπο δροσερό που κόρη τον ποτίζει
και κόβει άνθη ροδαλά τη κόμη της στολίζει,
τρεις λύπες στήσανε χορό πάνω στο ματοκλάδι,
της κόρης της πεντάμορφης της χιλιοπαινεμένης.
~
Η πρώτη λύπη χόρευε τραγούδι για τ' αδέρφι,
που 'χει χαθεί στη ξενιτιά και πίσω δεν γυρνάει,
τραγούδι που λεγε θαρρώ για κείνο που γερνάει
για κείνο το τρανότερο το πρώτο μηλαδέρφι,
της κόρης της πεντάμορφης της χιλιοπαινεμένης.
~
Η άλλη λύπη έσερνε χορό ενός μαντάτου,
βαρύ ζεμπέκικο πικρό σκαλώνει στ' ανθοκλώνια,
στης κόρης τα μακριά μαλλιά, τ' ανέμου χελιδόνια,
τραγούδι που λεγε θαρρώ τη θλίψη ενός θανάτου,
του νέου της πεντάμορφης της χιλιοπαινεμένης.
~
Κι η τρίτη η χειρότερη λύπη ακροπατάει
στις άκρες των θολών ματιών της πονεμένης κόρης,
και κρέμεται και λούζεται στα γαλανά της πλώρης
των οματιών της τα γλαρά νερά αργοκυλάει,
ο πόνος για τη μάνα της, της αδικοχαμένης….

Θανάσης Σεκλιζιώτης

Παρασκευή 22 Αυγούστου 2014

Επαμεινώνδας Μπαλούμης (Βιογραφικό Σημείωμα)





Επαμεινώνδας Μπαλούμης


 


Βιογραφικό Σημείωμα


Γεννήθηκε στην Αυλίδα, Το 1933, Όπου και μεγάλωσε.


Οι γυμνασιακές Του σπουδές ολοκληρώθηκαν στη Χαλκίδα και αποφοίτησε από το1ο Γυμνάσιο Αρρένων.


Έπειτα, σπούδασε Κλασσική Φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή Του Πανεπιστημίου Αθηνών και Σκηνοθεσία-­‐Σενάριο Κινηματογράφου στην Ανωτάτη Σχολή Κινηματογράφου-­‐Θεάτρου «Τσούκα-­‐Ιωαννίδη».


Είναι Διδάκτωρ Της Κοινωνιολογίας της Λογοτεχνίας της Φιλοσοφικής  Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.


Εργάστηκε σε Διάφορα σχολεία Της Β’βαθμιας εκπαίδευσης και για 30 χρόνια (1967-­‐1997)


Θήτευσε ως καθηγητής (Φιλόλογος-­‐Νεοελληνιστής) στο Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδος PIERCE, όπου είχε και το συντονισμό του τμήματος των Νέων Ελληνικών, αρχικά για το Γυμνάσιο και αργότερα και για το Λύκειο.


Ως Ειδικός Επιστήμων δίδαξε Κοινωνιολογία της Λογοτεχνίας στο Παιδαγωγικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Πατρών.


Συνεργαζόμενος Με τη «Millas Film», στη θέση του Καλλιτεχνικού υπεύθυνου, συμμετείχε ως  Α΄ Βοηθός  Σκηνοθέτη στη δημιουργία της κινηματογραφικής ταινίας  «Ο Ψαρόγιαννος»  (1966), με πρωταγωνιστές το Γιώργο Φούντα και την Αλέκα Κατσέλη.


Υπήρξε πρωτεργάτης και Μέλος της Οργανωτικής Επιτροπής για τη δημιουργία του «Συμποσίου Ποίησης» του Πανεπιστημίου Πατρών.Το «Συμπόσιο», από το 1980 μέχρι και σήμερα, συνεχίζει την ετήσια δραστηριότητά του κάθε καλοκαίρι στην Πάτρα.


Είναι μέλος της «Παρέας Λογοτεχνών Χαλανδρίου» "ΠΑΤΑΡΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ" από το 2005, συμμετέχοντας και σε συλλογικές εκδόσεις.


Είναι πολυγραφότατος συγγραφέας, μελετητής της λογοτεχνίας αλλά και λογοτέχνης ο ίδιος.


Στην προσωπική πορεία του έχει ασχοληθεί με ποίηση και πεζογραφία, πολιτικό μυθιστόρημα, ιστορικό μυθιστόρημα, μυθολογικό μυθιστόρημα, παιδικό διήγημα και μυθιστόρημα.


Ως μελετητής έχει ασχοληθεί με το Ηθογραφικό Διήγημα, την Πεζογραφία της Γενιάς του ’20, το Λαογραφικό στοιχείο στο έργο του Ανδρέα Καρκαβίτσα και την Πεζογραφία του Καρυωτάκη . Ενώ έχει δημοσιεύσει πολλά άρθρα σε λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες.


 


Επαμεινώνδας Μπαλούμης


Βιβλία



Ποίηση:


Οι Γερανοί (1957),


Ωδές (1962),


Παραλλαγές (1971),


Μνήμη (1974).


 


Πεζά:


Για την Κολχίδα (1963):


α. Αργοναύτες (1986, 2000, 2001),


β.  Τοξότες (2008),




Ο Θάνατος των Θεών:


α. Μαινάδες (1969),


β. Δραγάτες (1972),


γ. Δειληνός (υπό έκδοση),


Βάφτισμα (1983),


Αετόπουλα (1984),


Κάηδες(1987),


Καμικάζι (1991),



Γενιές Του Ανέμου:


α. Δοκιμασία (2011),


β. Νόστος (υπό έκδοση),


Ο Κολίγος (υπό έκδοση).



Μελέτες:


Η Περιγραφή (1970),


Η λειτουργία του λαογραφικού στοιχείου στο έργο του Α. Καρκαβίτσα (1984),


Ηθογραφικό Διήγημα (1986),


Ο Καρυωτάκης Πεζογράφος (1995,1997),


Η Πεζογραφία του ’20 (1996),


Ανδρέας Καρκαβίτσας: Ο ανατόμος της λαϊκής κοινότητας (1999).

Τετάρτη 20 Αυγούστου 2014

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΠΛΑΣΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΘΛΙΨΗ


ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΠΛΑΣΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΘΛΙΨΗ
 Μοναχικοί.
Ευγενείς.
Εκτεθειμένοι
σε καταιγίδες συναισθημάτων.
Υπερβολικοί.
Καθόλου βολικοί.
Παρασυρμένοι
απ΄την ερωτική βαρύτητα.
Με τραύματα διαμπερή.
Η θλίψη τους ακολουθεί
ως την αποδερμάτωση
όλων τους των σωμάτων.
Ως την επιστροφή.
 
Από την ποιητική μου συλλογή του Χρήστου Παπουτσή “ Μετά το τέλος τ΄ουρανού” Άνεμος Εκδοτική 2013

Σάββατο 16 Αυγούστου 2014

ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΟΜΗΡΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΑΚΟΥ


Τέτοιες μέρες (14 Αυγ 2009 ) Δημοσίευσα στο «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ» http://kafeneio-gr.blogspot.gr/2009/08/blog-post_947.html το παρακάτω άρθρο μου . Σήμερα , δικαιωμένος θαρρώ το επαναφέρω εδώ .
ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΟΜΗΡΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΑΚΟΥ
Γράφει ο Λεωνίδας Ορφανουδάκης
Ο κ. Χριστοφοράκος εάν είναι όσο έξυπνος είμαι εγώ , μόλις διαπίστωσε ότι οι πολιτικοί στην Ελλάδα κάλυψαν με παραγραφές τα νότα τους ,θα κατάλαβε ότι υπήρχαν κάποιες έστω και μικρές πιθανότητες να μετατραπεί σε εξιλαστήριο θύμα .

Θα μάζευε λοιπόν όσα αποδειχτικά στοιχεία επιβαρυντικά , (Οπτικά , ηχητικά και γραπτά ), είχε για Έλληνες πολιτικούς και θα έφευγε στην Γερμανία .
Οι Γερμανοί αν ήταν όσο έξυπνος είμαι εγώ θα απάλλασσαν τον κ Χριστοφοράκο από κάθε κίνδυνο δίωξης τόσο στην Γερμανία όσο και στην Ελλάδα γιατί θα ήθελαν τα αρχεία του να τα αξιοποιήσουν ώστε να μπορούν να ελέγχουν και τους νέους Έλληνες πολιτικούς όπως έλεγξαν στο παρελθόν τους παλαιότερους . Το έργο είχε ξαναπαιχτεί από αυτούς όταν αξιοποιώντας τα αρχεία της Βέρμαχτ (Γερμανικού στρατού κατοχής) σε συνεργασία με τους Άγγλους βοήθησαν να αναδειχτεί μεταπολεμικά στον τόπο μια άκρως αντεθνική άρχουσα τάξη από άτομα τα οποία μάλιστα είχαν το θράσος να βαφτίσουν εαυτούς εθνικόφρονες , συμπαρασύροντας έτσι και πολλούς πραγματικούς Εθνικόφρονες .
Αν ο Ελληνικός λαός , κατά μέσον όρο , ήταν όσο έξυπνος είμαι εγώ θα έστελνε όλους τους πολιτικούς (παλιούς και νέους) της Νέας Δημοκρατίας στα σπίτια τους αφού όλοι μας ξέρουμε ότι ΟΛΟΙ τους συνέργησαν στην συγκάλυψη και τις παραγραφές .
Θα έστελνε όλους τους ……… πολιτικούς του ΠΑΣΟΚ στα σπίτια τους , αφού  ο Παπανδρέου δε θέλησε (ή όπως θέλω να πιστεύω εγώ δεν μπόρεσε ) να υλοποιήσει την εντολή .................. .. ΓΙΩΡΓΟ ΑΛΛΑΞΕΤΑ ΟΛΑ .
Ευτυχώς για την Ελλάδα και το λαό της ο Χριστοφοράκος και οι Γερμανοί δεν είναι όσο έξυπνος είμαι εγώ και έτσι ο Χριστοφοράκος θα εκδοθεί και θα δικαστεί στην Ελλάδα για όλα του τα ανομήματα και ο λαός θα μάθει ΟΛΗ την αλήθεια για το Πόσα και Ποίοι πολιτικοί τα έπιασαν .
Ευτυχώς για την Ελλάδα ο λαός της κατά μέσον όρο είναι πολύ ποιο έξυπνος από εμένα και σκεπτόμενος κάθε ένας την πάρτη του και το προσωπικό του ρουσφετάκι θα ψηφίσει και πάλι είτε Νέα Δημοκρατία είτε ΠΑΣΟΚ και η Ελλάδα που πρέπει να ζήσει θα ζήσει βουτηγμένη στα @@@@ ά!

Αν σας ακουμπούν οι απόψεις που εξέθεσε και τα ερωτήματα που έθεσε ο κ. Δελαστίκ στο  https://www.youtube.com/watch?v=6pX4LpU7FKY ελπίζω ότι στο παραπάνω άρθρο μου βρήκατε μια τουλάχιστον απάντηση και μάλιστα δοσμένη πολύ πριν διατυπωθούν .