Τα στεφάνια του Μάη
Περιπλανήθηκα στην εξοχή και μάζεψα
χιλιάδες άγρια λουλούδια
και φτιάχνω τώρα τα στεφάνια
να τα κρεμάσω τη νύχτα στις πόρτες,
να τα δουν το πρωί που θα ξυπνήσουν
και να χαρούνε τα παιδιά όλου του κόσμου.
Το αξίζουν τα παιδιά μας ένα χαμόγελο
κι’ ένα στεφάνι του Μάη στην πόρτα τους.
Κυριακή 4 Μαΐου 2008
15 4 2008 ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΑ ( Σερενές )
15 4 2008
Περιζήτητη
η ραψωδία του Ομήρου
Ένας άλλος ήλιος
βρέχει φώς
Σερενές
Περιζήτητη
η ραψωδία του Ομήρου
Ένας άλλος ήλιος
βρέχει φώς
Σερενές
Κατ` απαίτηση του Λεωνίδα
Επιστροφή
Νίκη Ζ....δακη αλόη δρυός
Συλλογή κατάστικτη
Στης ντροπαλής σελήνης
το λιγοστό το φως
σε βρήκα απόψε, να τρεμοπαίζεις
πρωτάρης ακροβάτης,
πάνω στο συρματόσκοινο της θύμησης.
Χωρίς αιδώ , μου ζήτησες
να βουτήξω το χέρι
στα κατακάθια του κρασιού
που κάποτε πίναμε μαζί
στη λεωφόρο που μακραίνει πίσω μας
Με φόβο …
Ακούοντας το αντίλαλο από τα βήματα
του έρωτα που έχει ποια χαθεί .
Επιστροφή
Νίκη Ζ....δακη αλόη δρυός
Συλλογή κατάστικτη
Στης ντροπαλής σελήνης
το λιγοστό το φως
σε βρήκα απόψε, να τρεμοπαίζεις
πρωτάρης ακροβάτης,
πάνω στο συρματόσκοινο της θύμησης.
Χωρίς αιδώ , μου ζήτησες
να βουτήξω το χέρι
στα κατακάθια του κρασιού
που κάποτε πίναμε μαζί
στη λεωφόρο που μακραίνει πίσω μας
Με φόβο …
Ακούοντας το αντίλαλο από τα βήματα
του έρωτα που έχει ποια χαθεί .
Πέμπτη 1 Μαΐου 2008
Είναι κι αυτός ένας τρόπος (του Μιχάλη Δελησάββα)
Είναι κι αυτός ένας τρόπος
Είναι κι αυτός ένας τρόπος
αρθρώνοντας μια γλώσσα πέρα από το λόγο
κι ανακαλώντας μνήμες, σαν φτέρουγες ανέμων
πάνω από καιρούς ανομβρίας.
Μια ιστορία που περνάει στο μύθο δύσκολα γίνεται παραμυθία.
Οι πρόγονοί μας μαθήτευσαν σε μέγα σχολείο
με το αλάτι της θάλασσας ζύμωσαν τη σιωπή τους.
Χρόνια ξαγρύπνησαν στους αγρούς περιμένοντας
γιατί πιο πολύ από τους προφήτες εμπιστεύτηκαν
την καρδιά τους.
Προδόθηκαν βέβαια στο τέλος, έτσι προδίνονται
τα όνειρα των αθώων
Σκόρπισαν, όπως φεύγει το κοπάδι μπροστά στο μαχαίρι
κι έτσι απλώθηκε εκείνο το όραμα ως την άκρη του κόμου.
Εμείς, από εκείνους πήραμε αυτήν την εικόνα
του ουρανού που ανοίγει σα ρόδι μέσα στη νύχτα,
της προσδοκίας που φέρνει στο μέτωπο
από τη γέννηση το σταυρό της.
Στον κύκλο του αίματος δεν έχουν επιμύθιο οι μύθοι
κι απαιτούν γλώσσα νήπια, αμφίσημη
ικανή ν΄ αντέξει το βάρος μιας τέτοιας
φοβερής ιστορίας.
( Στοιχεία δια-προσωπικής μυθολογίας )
Είναι κι αυτός ένας τρόπος
αρθρώνοντας μια γλώσσα πέρα από το λόγο
κι ανακαλώντας μνήμες, σαν φτέρουγες ανέμων
πάνω από καιρούς ανομβρίας.
Μια ιστορία που περνάει στο μύθο δύσκολα γίνεται παραμυθία.
Οι πρόγονοί μας μαθήτευσαν σε μέγα σχολείο
με το αλάτι της θάλασσας ζύμωσαν τη σιωπή τους.
Χρόνια ξαγρύπνησαν στους αγρούς περιμένοντας
γιατί πιο πολύ από τους προφήτες εμπιστεύτηκαν
την καρδιά τους.
Προδόθηκαν βέβαια στο τέλος, έτσι προδίνονται
τα όνειρα των αθώων
Σκόρπισαν, όπως φεύγει το κοπάδι μπροστά στο μαχαίρι
κι έτσι απλώθηκε εκείνο το όραμα ως την άκρη του κόμου.
Εμείς, από εκείνους πήραμε αυτήν την εικόνα
του ουρανού που ανοίγει σα ρόδι μέσα στη νύχτα,
της προσδοκίας που φέρνει στο μέτωπο
από τη γέννηση το σταυρό της.
Στον κύκλο του αίματος δεν έχουν επιμύθιο οι μύθοι
κι απαιτούν γλώσσα νήπια, αμφίσημη
ικανή ν΄ αντέξει το βάρος μιας τέτοιας
φοβερής ιστορίας.
( Στοιχεία δια-προσωπικής μυθολογίας )
Ετικέτες
Μιχάλης Δελησάββας
ΚΩΣΤΑΣ ΧΕΛΜΟΣ «ΑΦΥΛΑΚΤΗ ΔΙΑΒΑΣΗ»
ΚΩΣΤΑΣ ΧΕΛΜΟΣ από την Συλλογή του
«ΑΦΥΛΑΚΤΗ ΔΙΑΒΑΣΗ» 2006
Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ
Ψάχνω τη ρωγμή στο κενό,
τη στενή και αφύλακτη διάβαση
να φυγαδεύσω τα όνειρα των παιδιών
σε λιβάδια πράσινα, ειρηνικά,
γεμάτα τριανταφυλλιές και παπαρούνες.
Πιστεύω η κακοκαιρία θα σταματήσει.
Θα σιγήσουν τα όπλα στον πλανήτη μας
και θα μιλήσει ξανά ο ποιητής
ντυμένος με τον ήλιο και την καρδιά μας.
ΠΟΣΟ ΕΚΛΑΨΑ
Εάν με βλέπετε τώρα σκυμμένο
να σβήνω με κόπο τα ίχνη μου
δεν είναι που φοβάμαι τους ληστές,
τους διαρρήκτες και τον μαύρο ίσκιο
που με σπαθί ξεγυμνωμένο πλησιάζει.
Την ιστορία φοβάμαι και κρύβομαι.
Όταν τα παιδιά ζητούσαν παιχνίδια,
έλλειπα και πάλι στον πόλεμο.
Όταν η γυναίκα ζητούσε τα χάδια
εμένα μου έλειπαν τα χέρια…
Ίσως αργότερα να σου μιλήσω
πόσο έκλαψα, όταν έβλεπα
να φιλιούνται δυο μικρά περιστέρια…
Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΗΣ ΣΥΓΓΝΩΜΗΣ
Εξάπαντος πρέπει να θεραπεύσουμε
τις πληγωμένες λέξεις της προσευχής.
Ν’ απομονώσουμε όσα μας σημάδεψαν
και τη μεγάλη απειλή του αμαρτήματος
για να γεμίσει ξανά ο αιθέρας
με την απαλή μουσική της συγγνώμης…
«ΑΦΥΛΑΚΤΗ ΔΙΑΒΑΣΗ» 2006
Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ
Ψάχνω τη ρωγμή στο κενό,
τη στενή και αφύλακτη διάβαση
να φυγαδεύσω τα όνειρα των παιδιών
σε λιβάδια πράσινα, ειρηνικά,
γεμάτα τριανταφυλλιές και παπαρούνες.
Πιστεύω η κακοκαιρία θα σταματήσει.
Θα σιγήσουν τα όπλα στον πλανήτη μας
και θα μιλήσει ξανά ο ποιητής
ντυμένος με τον ήλιο και την καρδιά μας.
ΠΟΣΟ ΕΚΛΑΨΑ
Εάν με βλέπετε τώρα σκυμμένο
να σβήνω με κόπο τα ίχνη μου
δεν είναι που φοβάμαι τους ληστές,
τους διαρρήκτες και τον μαύρο ίσκιο
που με σπαθί ξεγυμνωμένο πλησιάζει.
Την ιστορία φοβάμαι και κρύβομαι.
Όταν τα παιδιά ζητούσαν παιχνίδια,
έλλειπα και πάλι στον πόλεμο.
Όταν η γυναίκα ζητούσε τα χάδια
εμένα μου έλειπαν τα χέρια…
Ίσως αργότερα να σου μιλήσω
πόσο έκλαψα, όταν έβλεπα
να φιλιούνται δυο μικρά περιστέρια…
Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΗΣ ΣΥΓΓΝΩΜΗΣ
Εξάπαντος πρέπει να θεραπεύσουμε
τις πληγωμένες λέξεις της προσευχής.
Ν’ απομονώσουμε όσα μας σημάδεψαν
και τη μεγάλη απειλή του αμαρτήματος
για να γεμίσει ξανά ο αιθέρας
με την απαλή μουσική της συγγνώμης…
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)