Translate

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

ΠΑΤΑΡΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ

Στείλετε στο leonidasorf@gmail.com ένα κομμάτι από κάθε νέα έκδοση σας και θα το αναρτώ .

Τετάρτη 23 Απριλίου 2008

ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΑ ( Σερενές )

ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΑ
10 4 2008

(οι) μεγάλες νίκες ,
(οι) μεγάλες ήττες
επικίνδυνα κοντά

Σερενές

Τρίτη 22 Απριλίου 2008

Ο άνεργος του Κώστα Χελμού

Ο άνεργος

Περισσεύουν τα χέρια στον άνεργο
και δεν ξέρει που να τα κρύψει.
Περισσεύει η καρδιά του στον άνεργο
και δεν ξέρει τι να την κάμει.
Κάθε μέρα και κάθε νύχτα
με την πλάτη ακουμπισμένη στον τοίχο
τον σταυρώνει αλύπητα η ανεργία
και δίπλα το ξεθωριασμένο βιογραφικό του.
Ιησούς Χριστός
του Ιωσήφ και της Μαρίας.
Ξυλουργός. Ετών τριάντα τρία.
Άνεργος…

Κυριακή 20 Απριλίου 2008

Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ " Από την συλλογή ΑΦΥΛΑΚΤΗ ΔΙΑΒΑΣΗ " του Κώστα Χελμού

Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ
Ψάχνω τη ρωγμή στο κενό,
τη στενή και αφύλακτη διάβαση
να φυγαδεύσω τα όνειρα των παιδιών
σε λιβάδια πράσινα, ειρηνικά,
γεμάτα τριανταφυλλιές και παπαρούνες.
Πιστεύω η κακοκαιρία θα σταματήσει.
Θα σιγήσουν τα όπλα στον πλανήτη μας
και θα μιλήσει ξανά ο ποιητής
ντυμένος με τον ήλιο και την καρδιά μας.

" Λύτρων αντί πολλών.... " του Μιχάλη Δελησάββα

" Λύτρων αντί πολλών.... "
" Κι επιτέλους ας παραδεχτούμε πως γράφοντας
στέλνουμε μικρά σινιάλα στην υστεροφημία ", του είπα.¨
Ήταν ένα ήσυχο καλοκαιριάτικο απόγευμα.
Εκείνος καθόταν απέναντί μου στη βεράντα θλιμμένος.
Ποιητής, άσημος βέβαια. " Στην αρχή, ναι, έτσι ήταν ", απάντησε.
" Μετά όμως; Ύστερα το κατάλαβα, όταν μου απαίτησαν
εκείνα τα υπέρογκα λύτρα".

Δεν σου ζητώ πολλά (του Δημήτρη Μποσινάκη)

Δεν σου ζητώ πολλά

Δε σου ζητώ πολλά, παρά μόνο να μ΄ αφήσεις
να φτιάξω το σπίτι της αγάπης μου,
κάτω απ΄ την καταγάλανη ματιά σου
και τον κρυστάλλινο ήχο του γέλιου σου.
Δε σου ζητώ πολλά, παρά το γέλιο σου
να μην αλλάξει το σκοπό του, γιατί μοιάζει
σα συμφωνία μουσικής στη ρεματιά
που τη γεμίζουνε τ΄ αηδόνια.

Τετάρτη 16 Απριλίου 2008

Πορείες Μιχάλη Δελησάββα

Πορείες
Οι ανίδεοι αδιαφορούν
αυτοί που σκέφτονται ερευνούν τις εκδοχές ,υποψιάζονται
δολιχοδρομούν , χάνονται σε λαβυρίνθους , δεν είναι βέβαιοι .
Οι ταπεινοί αναφέρονται σε ένα άλλο σύστημα ΄
Μακάριοι οι αθώοι
εμπιστεύονται την καρδία τους , δεν χάνονται .

Ο καιρός του Αυγερινού Μαυριώτη .

Ο ΚΑΙΡΟΣ

Ο καιρός έτρεχε σπρώχνοντας
Τ` αγίνωτα περιβόλια
Στερεώνοντας τα δέντρα
που τα `παιρνε ο άνεμος
Και το χώμα που δεν λιποτάχτησε
Ποτέ ,
Μας πρόσμενε υπομονετικά
Ξεχνώντας τις ώρες
που μετρούσαν τα ρολόγια μας

Έλαβα το γράμμα σου

Έλαβα το γράμμα σου
Με μεγάλη χαρά έλαβα το τελευταίο σου γράμμα !
Με έκπληξη διάβασα που μου γράφεις πως πέθανες χθες !
Το βρήκα εντελώς παράλογο μα και φοβερά ενδιαφέρον , από την άποψη πως περιμένεις από εμένα , μιά απάντηση αύριο . Ομολογώ ότι αυτό το τελευταίο με ανησύχησε κάπως και αποφάσισα να σου στείλω αυθημερόν αυτή την απάντηση με την γυναίκα σου .
Σας εύχομαι μακάρια ευτυχισμένη και αιώνια αγάπη .
ΥΓ
Για την ώρα ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΑΛΛΕΣ ΠΑΡΤΙΔΕΣ ΜΑΖΙ ΣΟΥ .
13 Απριλίου 2003 Λεωνίδας

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΕΞΗ Κώστα Χελμου

Η τελευταία λέξη

Ψάχνω την τελευταία λέξη
να κλείσω επιτέλους το στίχο.
Αν και δεν πιστεύω πως με την ποίηση
θα μπορέσω να σώσω τον κόσμο,
όμως, ελπίζω με τη λέξη που ψάχνω
να γλιτώσω τουλάχιστον το ποίημα,
να το κρεμάσω αντικλείδι στη ζώνη μου,
ν’ ανοίγω τις πόρτες και να μπαίνουν
καλύτερες μέρες στα σπίτια.
Η αγάπη και το φως στις καρδιές μας.
Στο βάθος ακούγονται βήματα.
Είναι τα ποιήματα που παρελαύνουν
μπροστά από το άγαλμα της Ειρήνης,
χωρίς όπλα και χωρίς μουσικές.

Παρασκευή 11 Απριλίου 2008

ΣΤΗΝ ΝΙΚΗ

Στη Νίκη

Περάσανε οι Άνοιξες , `φύγαν τα καλοκαίρια
και μέσα στο χειμώνα μου κάθομαι και λογούμε ,
γιατί οι πληγές που σού `κανα ,
“σαν τα παλιά ρευματικά”
σήμερα με πονούνε .

Λεωνίδας

Τετάρτη 9 Απριλίου 2008

«ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ» : Κ. ΧΕΛΜΟΣ

«ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ» :
Αφιερωμένο στον καλό μου φίλο Λεωνίδα :.

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ
- Σε αναμονή όξινης βροχής οι κουρασμένοι δρόμοι της πολιτείας .
- Οι λέξεις ξεκολλάνε και πέφτουν και μένει το ποίημα γυμνό.
- Ο ποιητής τζιτζίκι που σώπασε . Όρθιος και ανήσυχος σαν κάτι να περιμένει, με το λευκό καραβάκι που έρχεται .
- Κύριε, αν πρέπει κάτι να σώσεις απόψε, Σώσε το ποίημα και τον ποιητή ...»
... ΚΩΣΤΑΣ ΧΕΛΜΟΣ .....
.. Η απάντηση μου στο Ποίημα αυτό το ιστολόγιο !

Δευτέρα 7 Απριλίου 2008

ΟΙ ΤΥΦΛΟΙ Αυγερινός Μαυριώτης

ΟΙ ΤΥΦΛΟΙ

Πώς είναι το άστρο που λαμπυρίζει τη νύχτα
όταν οι τυφλοί το αποχαιρετάνε με μιαν ανόρεχτη θλιμμένη καληνύχτα
Δεν ακούγεται το φως για να μπορείς να το προσδιορίσεις,
λένε ψιθυριστά ,
και να του δώσεις τις σωστές του διαστάσεις.
Πόσο η γνώση υστερεί χωρίς τα φαινόμενα !

Αυγερινός Μαυριώτης

Προφάσεις εν τραύμασι Μιχάλης Δελησσάβας

Απ’ έξω, από μακριά φαινόταν σαν αφόρητη ματαιοδοξία .
Έπειτα όμως όταν άφησε να φανούν οι ουλές ;
Τόσα ενδύματα πολυτελή, γιατί ; Τόσα τραύματα που μάτωναν ακόμα ;
Τόσες προφάσεις …..

Μιχάλης Δελησσάβας

Κυριακή 6 Απριλίου 2008

ΜΝΗΜΗ ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ Κριτικά Σημειώματα του ΦΩΤΗ ΣΤΕΡΓΙΟΥ

ΜΝΗΜΗ ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ
Κριτικά Σημειώματα
Του Φώτη Στεργίου.

Πρόταση για ανάρτηση από < ires3@yahoo.gr >

Γράφοντας σήμερα για τον Ελύτη, που τη Δευτέρα 18η Μαρτίου έφυγε απο κοντά μας για το ανεπίστροφο ταξίδι, πρέπει να υπερφαλαγγίσουμε τη συγκίνησή μας και να βρούμε τα λιγοστά μας λόγια για μια μικρή προσωπογραφία του.
Ο Ελύτης, που τίμησε όσο ελάχιστοι τα ελληνικά γράμματα, είναι ποιητής οικουμενικής εμβέλειας. Ωστόσο, το κέντρο της ποίησής του είναι «το αληθινό πρόσωπο της Ελλάδος», όπως πάσχισε να το βρεί ο λυρικός του στοχασμός. Και αυτή η Ελλάδα, «η λίγη που μας απέμεινε», δε γίνεται να μη μνημονεύει, σύμφωνα με τους στίχους του (1):
Όπου και να σας βρίσκει το κακό,
αδελφοί,
Όπου και να θολώνει ο νους σας,
Μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό
Και μνημονεύετε Αλέξανδρο
Παπαδιαμάντη,
Η λαλιά που δεν ξέρει απο ψέμα
θ’αναπαύσει το πρόσωπο του
μαρτυρίου...,
και τον ίδιο, τώρα που πέρασε στην αιωνιότητα ύστερα απο την πορεία του μέσα στο φως...
Βέβαια, είναι γεγονός πως η Ελλάδα βρίσκεται εγγύτερα στην ποίηση απο πολλές προηγμένες χώρες, οι Έλληνες διαβάζουν τους ποιητές μας και η ποίηση είναι η «παγά λαλέουσα» του τόπου.
Άλλωστε ο Ελύτης βεβαίωσε σχετικά:
«Δε λυπάμαι τους ποιητές που έμειναν χωρίς κοινό, λυπάμαι το κοινό που έμεινε χωρίς ποιητές» (2).
Απο την άποψη αυτή μπορούμε να πούμε οτι η σημερινή Ελλάδα συνεχίζει τη μακραίωνη ποιητική παράδοση και δίκαια τιμήθηκε στο πρόσωπο του Σεφέρη και του Ελύτη μέσα σε διάστημα δεκάξι χρόνων, με δυο βραβεία Νόμπελ Λογοτεχνίας. Συγκεκριμένα, η Σουηδική Ακαδημία απένειμε το βραβείο στον Ελύτη (1979) «για την ποίησή του που με φόντο την ελληνική παράδοση, με αισθηματοποιημένη δύναμη και πνευματική οξύνοια, ζωντανεύει τον αγώνα του σύγχρονού ανθρώπου για ελευθερία και δημιουργία» (3).


* * *
Γεννημένος ο Ελύτης το 1911 στο Ηράκλειο Κρήτης, λεσβιακής καταγωγής, εγκαταστάθηκε μόνιμα με την έκρηξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου στην Αθήνα όπου ευτύχησε να έχει καθηγητές το Γιάννη Αποστολάκη και τον Ι.θ. Κακριδή. Στη συνέχεια, φοίτησε στη Νομική, αλλά στο μεταξύ τον είχε απορροφήσει ολοκληρωτικά η ποίηση. Το 1929 έρχεται σε επαφή με τον υπερρεαλισμό γνωρίζοντας το έργο του Ελυάρ. Ο Ελύτης αισθάνθηκε τη γοητεία αυτού του κινήματος, που ταίριαξε στην ιδιοσυγκρασία του και δέχτηκε την επίδρασή του, ιδίως στα πρώτα του ποιήματα. Τον υπερρεαλισμό ωστόσο, τον ενστερνίστηκε με το δικό του τρόπο και τον προσάρμοσε στο ελληνικό φως και στο ελληνικό τοπίο. Ο Ελύτης πάντρεψε τον υπερρεαλισμό με την ελληνική ποιητική παράδοση και μολονότι στο ξεκίνημα του επηρεάστηκε απ' το κίνημα αυτό, δεν υπήρξε ποτέ ένας καθαρόαιμος υπερρεαλιστής και εξελίχτηκε ποιητής της καθαρής ποίησης. Μπορεί να εξοικειώθηκε βέβαια με τους νέους εκφραστικούς τρόπους, που επέβαλε το «νέο ποιητικό καθεστώς», δεν έσπασε όμως τους δεσμούς με την παράδοση. Πράγμα που επέτρεψε την ανανέωση της ελληνικής ποίησης πλημμυρισμένης από φως και από Αιγαίο, λουσμένης στους ιριδισμούς των χρωμάτων και τοποθετημένης στον κόσμο των ελεύθερων ρυθμών και των συνειρμικών εικονοπλαστικών συνθέσεων. Χωρίς άλλο πρόκειται για μια ποίηση νεανική, φωτεινή, χαρούμενη, αισιόδοξη, όπου το Αιγαίο παίζει σημαντικό ρόλο και ο Ελύτης γίνεται ο ηλιοπότης ποιητής, με το δικό του όραμα ζωής και με αίσθηση ελληνική που καταφάσκει τη ζωή, αυτό το «μέγα καλό και πρώτο». Ο ίδιος γράφει σχετικά: Να γιατί γράφω. Γιατί η ποίηση αρχίζει από εκεί που την τελευταία λέξη δεν την έχει ο θάνατος... Γιατί η ποίηση μας ξεμαθαίνει από τον κόσμο, τέτοιον που τον βρήκαμε· τον κόσμο της φθοράς που έρχεται κάποια στιγμή να δούμε ότι είναι η μόνη οδός για να υπερβούμε τη φθορά, με την έννοια που ο θάνατος είναι η μόνη οδός για την Ανάσταση(4)».
* * *
Ο Ελύτης πρωτοδημοσίευσε ποιήματα του στο περιοδικό «Νέα Γράμματα» το 1935. ΤΟ 1940 συγκέντρωσε την ως τότε ποιητική του παραγωγή στη συλλογή: «Προσανατολισμοί». Η συλλογή εκτός από τα ποιήματα με τον ίδιο τίτλο, περιλαμβάνει τα Πρώτα Ποιήματα, τις Κλεψύδρες του αγνώστου, τις Σποράδες, τη Συναυλία των γιακίνθων και τη Θητεία του καλοκαιριού. Στα μικρά ολιγόστιχα και μεγαλύτερα ποιήματα ο Ελύτης συνδυάζει την υπερρεαλιστική τεχνική με την επιγραμματικότητα και το συγκρατημένο πάθος, που είναι αιτήματα της καθαρής ποίησης. Ο ποιητής εδώ εικονογραφεί «τις ιλαρές στιγμές της ζωής», ζει στο αιγαιοπελαγίτικο περιβάλλον με «πανθεϊστική ευδαιμονία» και θαμπώνεται μέσα στο εκτυφλωτικό φως. Ιδού μερικοί στίχοι του με αίσθηση του μέτρου, με πειθαρχημένη έκφραση, με νοηματική σπονδυλική στήλη και πάνω απ' όλα, με καθάρια λυρική ουσία, που έφερε ένα καινούργιο ρίγος στον ποιητικό μας λόγο: (5)
Με την πρώτη σταγόνα της βροχής
σκοτώθηκε το καλοκαίρι Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε
γεννήσει αστροφεγγιές όλα τα λόγια που είχανε μοναδικόν
προορισμόν εσένα! ...Όχι δεν είναι ο θάνατος που
θ' αντιμετωπίσουμε παρά μια τόση δα σταγόνα
φθινοπωρινής βροχής
Ένα θολό συναίσθημα...
Από την αισιόδοξη όψη του κόσμου της «παρατεινόμενης εφηβείας» περνάμε στο «Άσμα ηρωικό και πένθιμο για το χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας» (1945), το δεύτερο σταθμό της ποίησης του Ελύτη, καρπός των καινούργιων εμπειριών του από τον πόλεμο του 40-41, που τον έζησε από τη «γραμμή του πυρός» με έντονη «ποιητική διάθεση», με την τοποθέτηση του στο «Εμείς» και με την αντιμετώπιση του τραγικού στοιχείου της ανθρώπινης μοίρας. Εδώ προβάλλει ένας κοινωνικός ανθρωπισμός, το καλό με το κακό συγκρούονται και η συναίσθηση του χρέους απέναντι της ιστορίας του τόπου, σε συνάρτηση με την ελληνική παράδοση, τον φέρνουν στη «συνείδηση του βάθους των πραγμάτων(θ)». Στο πολυφωνικό αυτό ποίημα, η ποιητική γλώσσα του Ελύτη φτάνει ως τους σολωμικούς τόνους και το δημοτικό δισύλλαβο:
Κείνοι που πράξαν το κακό -
τους πήρε μαύρο σύννεφο Ζωή δεν είχαν πίσω τους μ' έλατα
και με κρύα νερά. Μ' αρνί, κρασί και τουφεκιά,
βέργα και κληματόσταυρο Παππού δεν είχαν από δρυ
κι απ' οργισμένον άνεμο
Στο καραούλι δεκαοκτώ μερόνυχτα Με πικραμένα μάτια.
Τους πήρε το μαύρο σύγνεφο -δεν είχαν πίσω τους αυτοί θείο μπουρλοτιέρη, πατέρα γεμιτζή
Μάνα που νάχει σφάξει με τα χέρια της
Ή μάνα μάνας που με το βυζί γυμνό χορεύοντας
νάχει δοθεί στη λευτεριά
του Χάρου!
Βέβαια του «Άσματος» προηγήθηκε το 1943 το ποίημα ο «'Ηλιος ο Πρώτος», που αποτελεί το πέρασμα του ποιητή από τη γεμάτη νεανικό σφρίγος αίσθηση ζωής, με την έντονη λυρική διάθεση, στη σύνταξή του με τη γενιά του, δίνοντας έτσι το εθνικό και αγωνιστικό αντιστασιακό μήνυμα στα χρόνια τα σκληρά και τα πικρά της κατοχής. Ύστερα δε από σιωπή του ποιητή δεκατριών χρόνων κυκλοφόρησε το 1959 «Το Άξιον Εστί», που είναι καρπός της ώριμης περιόδου του ποιητή και αποτελεί το σημαντικότερο σταθμό στη νεότερη ελληνική ποίηση, αλλά και «σημείο αναφοράς» στην ποίηση του Ελύτη. Με το «Άξιον Εστί» φτάνει ο ποιητής στη σφαίρα του υψηλού και στην πολυφωνικότερη σύνθεση του. Πρόκειται για ένα έπος δοσμένο με καθαρά λυρικό τρόπο. Με το Άξιον Εστί, πήρε ο Ελύτης το πρώτο κρατικό βραβείο ποιήσεως. Το Άξιον Εστί, που είναι έκφραση των βιωμάτων του πολέμου, της κατοχής και της αντίστασης, αποτελείται από τρεις ενότητες που έχουν τον τίτλο «Η Γένεσις», «Τα Πάθη» και το «Δοξαστικόν». Έτσι το διαίρεσε ο ποιητής. 1) Η Γένεσις χωρίζεται σε επτά ενότητες-ύμνους, κατά τον Τάσο Λιγνάδη, και αναφέρεται στη γέννηση του ποιητή και τη δημιουργία του κόσμου, μέσα στη συνείδηση του, με το ελληνικό τοπίο και τα νησιά. 2) Τα Πάθη χωρίζονται σε ψαλμούς (Ωδές), Άσματα και Αναγνώσματα. Βασικά μοτίβα των Παθών είναι η ελευθερία, η σκλαβιά, ο θάνατος και η νίκη της ζωής. 3) Το Δοξαοτικόν διακρίνεται σε τρεις ενότητες, που αποτελούν έναν ύμνο του μικρού κόσμου. Σύμφωνα με τον Τ. Λιγνάδη, το Άξιον Εστί, που είναι επηρεασμένο από τη διάρθρωση της θείας λειτουργίας και τον Ακάθιστον ύμνον, «υμνολογεί τη νίκη της ζωής επί του θανάτου, που είναι και το κεντρικό μυστήριο της χριστιανικής εκκλησιαστικής τελετουργίας»(7). θεωρείται δε το πιο συζητημένο έργο στη νέα μας ποίηση «υπερρεαλιστική» και μεταϋπερρεαλιστική και είναι συμμετρικά δομημένο. Δουλεύτηκε πολύ από τον Ελύτη επί τέσσερα χρόνια στην κρίσιμη δεκαετία του '50 και πριν τη δημοσίευση του το 1959 είδαν το φως της δημοσιότητας αποσπάσματα στο περιοδικό της Αριστεράς «Επιθεώρηση Τέχνης» (1958). Καθώς αντιστοιχεί δε σε τρεις ενότητες: Αλβανικός πόλεμος — κατοχή και εμφύλια διαμάχη, προβάλλει απ' αυτές η βαθύτερη αντίληψη της ελευθερίας, της ιστορικής μας μοίρας και της δικαιοσύνης με μια αίσθηση ελληνική,
που δίνει στο έργο μια «πολιτική διάσταση» και ένα μήνυμα ζωής. Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι το πλατύτερο κοινό μέσω της μουσικής επένδυσης των ποιημάτων επανασυνδέθηκε με την ποίηση. Το Άξιον Εστί βέβαια με τα φτερά της μουσικής του Θεοδωράκη, έμελλε να γίνει κατά κάποιο τρόπο «ανεπίσημος εθνικός μας ύμνος» και έκανε τον ποιητή γνωστό σε διεθνές επίπεδο. Αλλά, τελειώνοντας αυτό το σύντομο σημείωμα για τον τελευταίο μεγάλο μας ποιητή, που εκτός από την παλαιότερη και πρόσφατη ποιητική του δημιουργία όπως: «Έξι και μια τύψεις για τον ουρανό» (1960), «Το φωτόδεντρο και η δέκατη τέταρτη ομορφιά» (1971), «Ο 'Ηλιος ο Ηλιάτορας» (1971), «Τα Ρω του Έρωτα» (1972), «Το Μονόγραμμα» (1972), «Τα Ετεροθαλή» (1974), «Μαρία Νεφέλη» (1978), «Ο Μικρός Ναυτίλος» (-1985), «Ιδιωτική οδός»
(1990), «Τα ελεγεία της Οξώπετρας»
(1991), «Δυτικά της Λύπης» (1995), «Ο κήπος με τις αυταπάτες» (1995), έχει να παρουσιάσει πεζά και κριτικά κείμενα όπως: «Ανοιχτά Χαρτιά» (1974) και «Εν Λευκώ» (1992), αλλά και μεταφράσεις με τον τίτλο: «Δεύτερη γραφή» (1977), θα θέλαμε να σταθούμε για λίγο στον ελληνοκεντρισμό και στη γλώσσα που χρησιμοποίησε ο Ελύτης, αξιοποιώντας όλη τη μακρά παράδοση της ελληνικής γλώσσας από τον Όμηρο ως το Σολωμό. Υπάρχει δε λειτουργική σχέση ανάμεσα στη γλώσσα και το έργο του. Μια γλώσσα συνυφασμένη με την ελληνική διάρκεια (8):
Τη Γλώσσα μου έδωσαν ελληνική· το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές
του Ομήρου.
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου
στις αμμουδιές του Ομήρου. Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου,
με τα πρώτα-πρώτα Δόξα Σοι! Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου,
με τα πρώτα λόγια του Ύμνου!

Υποσημειώσεις:
1. Το Άξιον Εστί, Ίκαρος 1966, σ. 34.
2. Το Βήμα, 30 χρόνια Οδυσσέας Ελύτης, 31-10-65.
3. Καθημερινή, 19-3-'96.
4. Ανοιχτά Χαρτιά, Αθήνα 1974, σ. 42-43.
5. Προσανατολισμοί, εκδόσεις Γαλαξίας, Αθήνα 1961, σ. 61-62.
6. Αλ, Αργυρίου, Διαδοχικές αναγνώσεις Ελλήνων υπερρεαλιστών, Αθήνα 1985 σ. 31.
7. Τ. Λιγνάδη, Το Αξιον Εστί του Ελύτη, Αθήνα 1958, σ. 29.
8. Το Αξιον Εστί, ό.π., σ. 28.

Τετάρτη 2 Απριλίου 2008

ΜΙΛΑΣ Ποίημα Κώστας Χελμός

Μιλάς ποίημα του Κώστα Χελμού
Αφιερωμένο από εμένα (για μια Ελένη του Σεφέρη)

Σε κοιτάζω που ανθίζεις όπως η άνοιξη.
Με τα χέρια σου συναρμολογείς το ποίημα
που μοιάζει βομβαρδισμένο οχυρό.
Με το βλέμμα σου ηρεμείς τη θάλασσα
και μας μιλάς με τα καλύτερα λόγια.
Ονειρεύτηκα έναν κόσμο που δεν τον είδα,
έναν τόπο να κατοικήσω και δεν τον βρήκα.
Μοιάζω λουλούδι πνιγμένο στο βούρκο.
Δεν ξέρω ποιος άναψε τη φωτιά
και φλέγεται « Ο μεγάλος ερωτικός» του Χατζιδάκι.